Als de vleugels van een dansende vlinder

Een vrouwelijke yogi uit Boedapest over de eigenheid van het vrouwenlichaam als poort naar zelfverwerkelijking

Door Wytske Jónás, 10 juli 2016

Twee yogi’s in Boedapest

In het kloppende hart van Hongarije, in Boedapest, woont een echtpaar dat zich wijdt aan het uitdragen van de zaadjes van zelfverwerkelijking en verlichting onder de bevolking. Virág en haar partner Magunam zijn hedendaagse yogi’s die er bewust voor gekozen hebben hun licht in de drukke Hongaarse hoofdstad te verspreiden, omdat volgens hen ook juist in de hectiek van het dagelijkse leven de moderne mens tot verlichting en zelfbevrijding kan komen.

Wie geregeld in Hongarije komt, heeft wellicht opgemerkt dat het land zich, qua spirituele opleving, allang niet meer achter een ijzeren gordijn bevindt; integendeel, het heeft de afgelopen jaren zelfs quantumsprongen gemaakt in zijn zoektocht naar geestelijke groei. De identificatie met het westerse ‘kapitalistische gedachtegoed’ heeft hier nooit echt voet aan de grond gekregen: het is net alsof dit niet strookt met de Hongaarse trage, melancholieke, traditionele en diepgevoelige volksziel.

In plaats daarvan ging het land op zoek naar zijn identiteit en geschiedenis, bleef het ondanks alle armoede met het hart verknocht aan de eigen bodem en natuur (waar een belangrijk deel van de spirituele beleving van de gemiddelde Hongaar ingebed is) en keek het steeds liever naar het oosten, het werelddeel van de vermeende roots. Niet omdat het daar ‘beter’ is, maar omdat met volkeren in Mongolië, Tibet, Nepal en China een diepere verwantschap gevoeld wordt.

Is dat de reden waarom een oosterse levensfilosofie als het Tibetaanse boeddhisme in Hongarije nog veelal op een meer traditionele wijze ontvangen wordt? Het Hongaarse platteland biedt immers genoeg ruimte aan retraites en communes waar de principes van terug naar de kern en de natuur en ‘onthecht leven’ hoog in het vaandel staan. De yogi’s Virág en Magunam bieden echter hun workshops en sangha’s juist aan te midden van alle stadshectiek -hoewel dit laatste dan wel gebeurt in Boeda, het rustige deel van de hoofdstad.

Virág, die naar eigen zeggen een staat van zelfrealisatie en bevrijding bereikte tijdens drie jaar mediteren aan het Balatonmeer –waarbij het Balaton voor haar de gedaante van een godin aannam- neemt regelmatig video’s en interviews op. In één daarvan (zie hieronder) vertelt ze over de rol van het vrouwelijke lichaam, en hoe liefde voor ons eigen lichaam met zijn specifieke vrouwelijke kenmerken een weg kan zijn naar geestelijke bevrijding.

Het vrouwelijke lichaam als mandala

In de video, waarvan de tekst in deze blog een weergave is, vertelt Virág dat een vrouwenlichaam eigenlijk een mandala is. Het is belangrijk om hier liefdevol en respectvol mee om te gaan, omdat we niets zonder reden krijgen: noch de samenstelling der elementen, noch de vorm, noch de mogelijkheden en beperkingen. Alles kan namelijk dienen als een poort voor zelfverwerkelijking, en ons lichaam is in feite een tempel, een voorplein en dat deel dat ons het dichtst in verbinding met de aardse realiteit brengt. Net als een mannenlichaam kent ook een vrouwenlichaam zijn eigen energiestromen, lijnen, wetten en middelpunt.

Eigenlijk is het belangrijk om iedere dag even te ervaren in welke ‘staat’ ons lichaam is. Dit werkt voor vrouwen namelijk iets anders dan voor mannen, omdat een vrouwenlichaam vol water, zachtheid en gevoelens zit die dus van dag tot dag kunnen ‘meebewegen’. Juist dit aspect van het vrouwelijke lichaam zou volgens diverse mannelijk georiënteerde tradities een hindernis voor het bereiken van geestelijke verlichting zijn. Virág is het daar niet mee eens en stelt dat we juist deze eigenheid van het vrouwelijke lichaam kunnen benutten om spiritueel te groeien. Juist omdat we zo zacht, soepel en gevoelig zijn, zijn we open, ontvankelijk en vol gevoel voor verbinding, liefde en saamhorigheid.

Wat Virág veel vrouwen leert, is hoe ze met hun lichaam kunnen communiceren. Dat is heel belangrijk volgens haar, net als het ontwikkelen van zelfacceptatie en zelfliefde voor ons eigen lichaam. Zo is onze baarmoeder een van de belangrijkste centra van intuïtief weten. Het is de plaats waar onze inzichten, visioenen en intuïtie ontspruiten. Daarbij zijn onze eierstokken als de vleugels van een vlinder die graag willen dansen en hun vreugde en geluk willen uitdrukken. Wanneer we dat als vrouw niet kunnen, bijvoorbeeld omdat we onderdrukt worden, dan kan dit zich als lichamelijke ziekte uiten. Net als onze eierstokken, gaan verder ook onze tepels over beweging, dans en vrijheid. Veel bewegen is belangrijk, en aan de tepels van een vrouw kunnen we aflezen hoe een vrouw zich voelt, aldus Virág.

Een mooie oefening voor de baarmoeder is de baarmoederademhaling, waarbij we rood licht in onze baarmoeder inademen, en daarna de wereld in vergezeld door een mudra van de handen en het mantra ‘HU’ op de uitademing met een glimlach. Het is belangrijk hierbij rood licht te visualiseren en onze baarmoeder en tepels mee te bewegen. Deze oefening werkt bevrijdend voor vrouwen, we leren hierdoor met onze eigen baarmoeder praten en ook brengt dit ons rust en stilte.

Een ander punt is onze menstruatie, die volgens diverse oosterse tradities onze energie en levenskracht vermindert. Virág is het hier niet mee eens, vrouwen worden immers nog altijd ouder dan mannen en de menstruatie is juist bevrijdend voor ons, omdat we ons hiermee ontdoen van oude ballast en remmingen. De menstruatie is eerder een ceremonie voor het openen en loslaten, en ook een oefening in overgave. Het ruimt op en het maakt schoon.

Tot slot haalt Virág een belangrijk punt aan, een chakra dat in de vrouwelijke constitutie nog altijd dikwijls onderontwikkeld is: ons keelcentrum. Dit is een van de moeilijkste centra voor vrouwen, omdat het te maken heeft met zelfexpressie, zelfontplooiing, communicatie en onze waarheid neerzetten in de wereld. Over het algemeen hebben vrouwen door de eeuwen heen een achterstand opgelopen om dit chakra goed te ontwikkelen. Onze keel gaat ook over (zelf)affirmatie: hoe kunnen we aan de wereld overbrengen wie wij zijn en waar we voor staan? Zelfs vrouwen die grote stappen zetten in de richting van geestelijke (zelf)bevrijding lopen hier tegenaan, omdat ze vaak voelen en ervaren dat geluk en bevrijding zich vanbinnen afspelen en binnenin onszelf te vinden zijn. Deze ervaring maakt het voor veel vrouwen lastig om hun ideeën de wereld in te brengen (en is een mogelijke verklaring voor de weinige informatie die uit de mond van gerealiseerde of verlichte vrouwen te vinden is, red).

De keel is ook een moeilijk centrum voor vrouwen, omdat de verzamelde inzichten en ideeën zich hier ofwel als weldadige nectar ofwel als gif kunnen opstapelen. We kennen allemaal wel de verhalen over twistzieke, babbelzieke, vlijmscherpe of roddelgevoelige vrouwen’kelen’ –bijvoorbeeld in sprookjes en volksverhalen. Hoe lukt het vrouwen om dat wat ze gewaarworden en ervaren om te zetten en uit te drukken als ‘nectar’ zonder dat een ander hierdoor geschaad wordt? Wanneer is het juiste moment om iets tot stand te brengen en onze ideeën in de wereld te zetten (symbolische bevalling)? Als antwoord geeft Virág hierop, dat het er uiteindelijk niet om gaat wát we creëren, maar hóe we dit doen. Of we nou scheppen met bloemen, planten, penselen, pennen, kruiden, voeding of liefde voor onze naasten: in wezen gaat het erom op welke manier en met welke intentie en aandacht we dit doen. Daar zit onze (vrouwelijke) kracht, dat is waar onze keelchakra’s ook over gaan…

Virág in haar video (Hongaarstalig) ‘A női test a megvilágosodás egyik legszebb kapuja’ (het vrouwenlichaam is een van de mooiste poorten naar verlichting):

Voor meer informatie over Virág en Magunam, kijk op hun website www.varosijogi.hu