Het Licht van Vrijheid, Waarheid en Liefde

Door Wytske Jónás, 10 mei 2020

In deze blog deel ik enkele persoonlijke overwegingen. Het pad van de mystica bewandelend, probeer ik mijn plaats te bepalen tussen enerzijds alle overvloedige informatie die nu op ons afkomt en die een ander geluid laten horen dan de mainstreammedia, en anderzijds mijn missie om een baken van liefde en zuiverheid te blijven te midden van alle roerigheid. Maar dat is niet altijd even makkelijk, daarover gaat dit stuk. Een gezegende zondag voor jullie allemaal!

DE VLAM VAN VRIJHEID

Vrijheid is een belangrijk en waardevol goed. Voor mij zelfs zo belangrijk en waardevol, dat het mijn leerles is voor mijn huidige leven. Dat kreeg ik een paar keer te zien tijdens een terugblik op mijn vorige leven in het tussenbestaan. Het tussenbestaan is een term die we als regressie- en zielsprogressietherapeuten gebruiken voor de periode tussen twee levens in.

In dat vorige leven was ik mijn vrijheid kwijtgeraakt als gevolg van de landonteigeningen (vermoedelijk in Transsylvanië) na de tweede Wereldoorlog. De brute omstandigheden waaronder dat gebeurde, trokken een grote wissel op mij voor de rest van mijn leven. Toen ik jaren later na mijn overlijden samen met enkele meesters liefdevol hierop terugkeek, zag ik echter dat ik behalve mijn fysieke vrijheid ook zélf mijn geestelijke en spirituele vrijheid had prijsgegeven. Ik was een gebroken vrouw door alles wat er gebeurd was, maar ten overstaan van de meesters (waaronder Saint-Germain) realiseerde ik me dat ik een keuze had gehad. Die keuze was om ondanks alles wat ik fysiek en psychisch had doorgemaakt, de vlam van mijn geestelijke en goddelijke vrijheid te blijven hoeden.

Dus besloot ik dat in mijn nieuwe incarnatie anders te doen: onder dezelfde vlam van vrijheid werd mijn ziel aangetrokken tot de ziel, die in dit leven mijn vader zou gaan worden. Een Hongaarse man, levend in een dictatuur en die om zijn vrije ideeën vervolgd zou worden. Een man die ondanks alles gedurende zijn hele leven de vrijheid van geest hoog zou houden. Een man ook die reeds een paar jaar voor het uitbreken van de Hongaarse opstand verdacht was, omdat hij het lef had gehad om op de universiteit te verkondigen dat het niet lang meer zou duren tot de beelden en portretten van de communistische leiders Lenin en Stalin verwijderd zouden worden. Uiteindelijk heeft hij voor diezelfde vrijheid van geest en om zijn leven te behouden zijn dierbare land moeten ontvluchten. De val van de muur, decennia later, heeft hij niet meer mee kunnen maken omdat hij in 1988 overleed, een jaar voor de Wende. Ik was toen 14 jaar oud.

Ik geloof dat ik mijn ongelooflijke vrijheidsdrang in dit leven dus niet van een vreemde heb (en natuurlijk van de violette vlam der vrijheid die met mij mee is gereisd als herinnering aan mijn les). Nooit had ik vermoed dat diezelfde impuls naar vrijheid nu in deze tijd extra actueel zou worden. In hoeverre ben ik bereid om op te staan voor deze vrijheid? Vrijheid van mening en meningsuiting? Vrijheid van lichamelijke soevereiniteit en zelfbeschikkingsrecht als het gaat om het toestaan of weigeren van een nog te ontwikkelen vaccin? Vrijheid om te leven zonder inbreuk op mijn fysieke, morele en spirituele integriteit door een in mijn ogen compleet overbodig en schadelijk 5G-netwerk? Ben ik bereid daarvoor de barricaden op te gaan en mijn woord luid en duidelijk te laten weerklinken?

DE STILTE IN HET HEILIG CENTRUM

Naast de diepgewortelde impuls tot vrijheid die nauw verweven is met mijn levensles, heeft mijn ziel ook kwaliteiten meegenomen naar dit huidige leven waarmee ik niet per se op de barricaden hoef te staan. In mijn heilige stilte bewandel ik zoveel mogelijk het pad van de mystica en reik daarbij de kwaliteiten, die ik in de hoogste lagen van mijn wezen heb mogen verwezenlijken, uit als giften aan de wereld. Deze kwaliteiten -zoals schoonheid, zuiverheid en heiligheid- leer ik stilaan steeds meer te belichamen en te ankeren in deze wereld. Zij stromen rechtstreeks voort vanuit mijn IK BEN die in voortdurende verbinding met de Bron (voor mij: God) staat. Als mystica en Godminnende is datgene wat mij hierbij diep beweegt inmiddels minder mijn eigen zieleheil dan wel een diepe, devotionele liefde voor God en de wens om de wereld hiermee te dienen, zodat meer mensen zich (het pad terug naar) hun heiligheid en goddelijkheid zullen herinneren.

Hoe vallen dan nu deze twee paden met elkaar te rijmen, het eerste voerend naar vrijheid en het tweede terug naar het goddelijke paradijs in het diepste van ons wezen? Zeker in deze tijd, waarin ik op mijn Facebooktijdlijn met betrekking tot het coronavirus vele berichten zie langskomen die een ander geluid laten horen dan dat van de mainstreammedia. Ook zonder deze berichten te lezen ontvang ik regelmatig intuïtieve boodschappen over wat er momenteel gaande is in meerdere dimensies van ons bestaan (want er lopen nu vele dimensies parallel en door elkaar). Soms bekijk of beluister ik de berichten die ik voorbij zie komen, want zolang die vrijheid er nog is, gebruik ik haar graag.

EEN HEILIGE STRIJD ?

En toch… bekruipt mij zo nu en dan het gevoel dat deze vrijheid, die mij zo heilig is, steeds meer onder druk komt te staan. Berichten die gecensureerd of verwijderd worden, maar die iedere keer in een andere vorm elders weer opduiken. Het lijkt erop dat er inmiddels een hele onderstroom aan informatie vrijkomt, noem het wat mij betreft een samizdat of ondergrondse pers (de mainstreammedia noemen het ‘complotdenken’). Soms twijfel ik zelf ook even: zal ik een bepaald bericht delen, of niet? Is dat wijs en verstandig, of wekt het onrust en emoties op?

En dan drijft weer die andere, eveneens heel sterke stroom in mij omhoog: de impuls om te allen tijde de hoogste ‘tijdlijn’ en frequentie te kiezen en te belichamen. Zelfs door niets te posten, kan ik deze frequenties in de wereld brengen en ankeren -simpelweg door stil, gecenterd en in mijn diepste vrede te blijven. Dan voel ik hoe ik in de innerlijke spirituele gebieden dagelijks intensief getraind word om deze frequenties -die ik zo graag help uitdragen- te belichamen. Juist nu ik reeds wekenlang bijna nergens naar toe kan omdat ik met mijn been in het gips zit, besef ik in wat voor bevoorrechte situatie ik me bevind om, wanneer ik daar volledig en in overgave voor kies, deze tijdlijn te leven en een Sanctuary voor de Divine Presence te zijn. Om mee te bouwen aan de wederopstanding van de collectieve ‘Great Body of Christ’. Een gezegend gebeuren omdat het ons mogelijk maakt opnieuw rechtstreeks met God te communiceren, zoals de grote profeten en spirituele meesters uit het verleden ook hadden gedaan.

Ja, de afgelopen paar weken kruisen deze twee paden elkaar dikwijls in mijn wezen: dan wil ik opstaan voor mijn vrijheid -zoals mijn vader dat destijds ook heeft gedaan. Dan wil ik mensen bewust maken en sensibiliseren voor wat er gaande is in de wereld -niet alleen de fysieke maar ook de spirituele wereld. Maar dan is daar gelijk ook steeds weer die andere stroom, die mij influistert: “Live your highest vision, the vision of the most divine part of your soul. Dat is het enige wat nodig is, omdat er reeds genoeg andere mensen op de barricaden staan, en die leveren daarmee hun belangrijke bijdrage in het wereldgebeuren. Echter, er zijn in verhouding maar weinig mensen die zich spiritueel genoeg verfijnd hebben om de hoogste tijdlijn en visie voor de wereld te kunnen hooghouden.

Niet voor niets kreeg je je opdracht tot ‘sanctificatie’; niet voor niets werd jou -na lang werken- je Thuis getoond. Jij hebt Thuis mogen komen en het zoeken is voor jou gestopt, maar voor heel veel anderen om je heen nog niet… dus blijf in je allerhoogste missie.”

DE HOOGSTE VELDEN VAN LICHT EN LIEFDE

Het mooie van het toegewijd bewandelen van een spiritueel pad is dat je via je intuïtieve en innerlijke weten vanzelf de antwoorden aangereikt krijgt die je nodig hebt. Zo had ik de voorgaande alinea ingetypt vlak voor het slapen gaan en amper mijn hoofd op het kussen gelegd, of ik ontving verdere boodschappen hierover. Ze sluiten naadloos aan bij wat ik reeds in eerdere blogs geschreven heb.

Ik zag voor mijn geestesoog hoe allerlei ‘tijdlijnen’, dat wil zeggen geschapen werkelijkheden die passen bij en beantwoorden aan een bepaald veld van vibraties, bezig waren om in te storten. Zij storten nu in omdat ze vanuit lagere waarheden gecreëerd zijn. Hun trilling beantwoordt niet aan de hoogste goddelijke waarheid, de hoogste Liefde en het hoogste Licht dat rechtstreeks afkomstig is vanuit de Schepper. In een rap tempo worden deze velden aan het licht gebracht en ontmanteld. En de belangrijkste redenen waarom dit gebeurt, is omdat het bewustzijn van de mensheid zich aan het verhogen is en sinds kort door een voldoende aantal mensen het hoogste Licht opgevangen, doorgegeven en verankerd kan worden. Ten overstaan van dat Licht (dat ik eerder het Oneindige Licht ‘Or En Sof’ heb genoemd) kan datgene wat daaraan ‘antagonist’ is, gewoonweg niet blijven voortbestaan.

Het is niet eens nodig om die tijdlijnen (werkelijkheden) te bevestigen, aan de kaak te stellen of zelfs maar te bewijzen of ze waar zijn of niet. Dat is een strijd die in dualiteit wordt uitgespeeld. In het veld van het Oneindige Licht is dat echter helemaal niet belangrijk. Wat bedoeld is om in te storten, zal dat vanzelf gaan doen. Het komt aan het licht en valt dan uit elkaar, omdat de trilling van het licht eenvoudigweg te hoog is om te verdragen voor lagere tijdlijnen van bijvoorbeeld manipulatie en machtsmisbruik. Wij hoeven daarbij alleen maar in de rol van ‘observant’ te blijven en in ons diepste centrum van vrede. Op die manier kunnen al deze dingen aan het licht komen, zonder dat we daar (volledig) in hoeven te duiken (het mag wel, maar dan doen we dit om geïnformeerd te blijven of om deze lagere tijdlijnen ook in ons eigen wezen op te lossen en te helen).

Als in een snelkookpan komen nu dus de gebeurtenissen die antagonist zijn aan onze goddelijke kern aan de oppervlakte. Anders dan op aarde, wordt in de spirituele werelden namelijk datgene als hoogste ‘zonde’ gezien, wat ons doet afdrijven van of keren tegen onze goddelijke natuur (=antagoon, tegenwerkend). Of we dit nu zélf doen (dit is de mystieke betekenis van het woord ‘zonde’: het ons wegdraaien van onze goddelijkheid) of dat we anderen verhinderen om zich te verbinden met hun goddelijke kern. Het moedwillig iemand afhouden van zijn goddelijke aard is karmisch gezien moeilijker te vereffenen en het is niet aan ons om daarover te oordelen, maar aan de hogere zelven en IK BEN van de betrokkenen.

Door de hoogste velden van Licht en Liefde in ons wezen te openen, maken wij het mogelijk dat deze processen gebeuren, ook zonder onze inmenging, omdat Liefde zichzelf berecht. Niet in de zin van goed of slecht, maar omdat Liefdecompassie en Oordeel (of Gerechtigheid) samengaan als 2 kanten van dezelfde medaille. Dit is wat de kabbalistische Levensboom ons ook laat zien: wanneer het pad ons van de goddelijke eenheid door de dualiteit (en terug) voert, komt het langs ‘Chesed’ (liefdecompassie) en ‘Gevurah’ (oordeel/gerechtigheid), die naast elkaar staan en elkaar in evenwicht houden.

EEN NIEUWE WERELD

‘Alas… for him who will live at that time! Yet happy he who will live at that time! … (and) who will be found faithful at that time! For he shall see the joy-giving light of the (Divine) King!’* lees ik zojuist. Het is een citaat uit de Zohar, een joods mystiek geschrift. De woorden verwijzen naar onze tijd, de ‘messiaanse tijd’, als een soort ‘einde der tijden’ (dat wil zeggen einde aan het oude bewustzijn). Vele spirituele tradities verwijzen naar de tijd waarin we nu leven, als een periode waarin de ‘oude wereld’ plaats gaat maken voor een nieuwe wereld.

In onze hogere bewustzijnslagen is deze wereld veelal reeds geboren, maar in ons fysieke bestaan zullen eerst de oude, niet op liefde en wijsheid gebaseerde bewustzijnsvelden ontmanteld en het collectieve geheugen opgeschoond moeten worden. We zitten middenin deze tijd, een overgangsfase die net als andere transitieperioden een tijd van onrust en onzekerheid inhoudt.

De nieuwe wereld vraagt een ander soort volwassenheid van ons: spirituele volwassenheid, het inzicht dat wíj het zelf zijn die het messiaanse bewustzijn in onszelf geboren kunnen laten worden. Niet alleen in kleine groepen, maar als groot collectief kunnen we dan het levende lichaam van Christus worden, of de levende Ark des Verbonds, wanneer we ons weer onze oorspronkelijke rol op aarde herinneren en de aarde in liefdevolle wijsheid leren behandelen. Met andere woorden: wanneer we ons het heilige rentmeesterschap herinneren.

Elke heilige strijd zou er één moeten zijn die we in het diepst van ons eigen wezen, binnenin onszelf, voeren en beslechten. Zo ook wat betreft mijn hierboven genoemde strijd, of ik mee de barricades op ga om voor de vrijheid (en welke dan?vrijheid manifesteert zich anders voor iedereen en mijn vrijheid behelst bovenal het kunnen leven in overeenstemming met mijn goddelijke aard) te strijden of dat ik daarentegen in mijn heilige centrum blijf, omdat ik juist dán in volledige overeenstemming ben met mijn goddelijke kern. Dan ben ik Thuis.

Ik vermoed dat ik veelal dat laatste pad zal volgen. Misschien af en toe beide. In elk geval dwingt een ieder die dapper zijn of haar eigen pad hierin volgt, mijn respect af. Moedig je eigen pad volgen is immers ook een vorm van vrijheid . Hoe dan ook: het is aan ons om het licht van vrijheid, waarheid en liefde hoog te houden. Ieder op zijn of haar eigen manier.

Een gezegende dag voor iedereen!

*in: Leo Schaya, ‘The universal meaning of the Kabbalah’, Londen 1971, blz. 167-168.