Atlantis en seksuele macht
Met het onderstaande artikel hoop ik weer een nieuw puzzelstukje aan te mogen reiken om de verbinding tussen het (gewonde) vrouwelijke en mannelijke op onze aarde te helpen herstellen.
Ik heb het wederom geschreven vanuit mijn afstemming op de collectieve herinneringsvelden, de zogenaamde Akasha’s. Die zijn een mengeling van persoonlijke vorige levens en collectieve ervaringen, die vooral worden vrijgegeven met de bedoeling daar iets mee te doen (dikwijls helen). De ervaring was reeds een beetje in mij weggezakt, tot ik deze week een soortgelijke en meer gedetailleerde beleving tegenkwam bij een Duitstalige collega- reïncarnatietherapeute*.
Het is mogelijk dat onze verhalen daarbij inmiddels met elkaar verknoopt zijn geraakt, maar dat maakt voor de waarde ervan niet uit-integendeel. Het gaat om puzzelstukjes die elkaar aanvullen, en het zogeheten affect: de lading, gevoelens en energie van wat omhoog komt, waardoor de energie op een persoonlijk én collectief niveau wordt vrijgemaakt en gezuiverd…
Persoonlijk heb ik gemerkt, dat de Akasha’s op dit moment voor mij het makkelijkst toegankelijk zijn wanneer ik mij afstem op de Lemurische en Atlantische herinneringen. Daar zijn voor ons als mens vele knopen ontstaan, zeker waar het gaat om het ervaren van onze kosmische of goddelijke grootsheid en seksuele macht. Deze blog –die gaat over het verlies van en het terugwinnen van seksuele macht- kan helpen een van deze schijnbare onontwarbare knopen alsnog los te maken. Daarbij wil ik echter, om eventuele misverstanden te voorkomen, opmerken dat de hieronder beschreven ervaringen niet mijn huidige leven betreffen.
Seksuele macht en seksueel trauma lijken haast onlosmakelijk met elkaar verbonden te zijn. Therapeuten die met slachtoffers van seksueel misbruik werken, weten wellicht hoe moeilijk het soms is om deze vorm van traumatisering te helpen helen. Het is net alsof er een diepe laag onder ligt, die lastig is om echt helemaal te bereiken.
Dit komt doordat seksualiteit ons de meest diepgaande inkijk biedt in onze ware aard als mens, wie wij zijn en waartoe wij in staat zijn. Wie in zijn of haar seksualiteit durft te schouwen, kijkt in de bron van zijn of haar eigen oorsprong en levenskracht. En daar kunnen we wellicht dingen tegenkomen, die in eerste instantie onaanvaardbaar lijken voor ons gewone bewustzijn. Het helen van onze seksualiteit gaat ten diepste over de erkenning dat we ooit zelf onze macht en levenskracht hebben weggegeven; ook gaat het over het in volle verantwoordelijkheid weer terug durven pakken van deze macht en kracht. Dit geldt zeker voor vrouwen, tot wie ik mij hier in het bijzonder richt.
In een eerdere blog schreef ik reeds dat het dualistische experiment, waarbij de ervaring op onze aarde werd opgedeeld in schijnbare tegenstellingen (nacht en dag, vrouwelijk en mannelijk, duisternis en licht enzovoort), een experiment was dat werd aangegaan om ons als goddelijke vonken een kans te bieden om Alles wat God/Bron is, in al zijn en haar facetten te ervaren. Dus ook in de afwezigheid van liefde, licht, vrede en goddelijke (al)macht. Onze ervaringswereld met zijn gevoelens, gedachten en tastbare voorwerpen is één groot speelveld om onszelf (opnieuw) in onze grootsheid en als onderdeel van een en dezelfde goddelijke bron te leren kennen.
Zo werd ook het experiment aangegaan, waarbij de mannelijke energie mondiaal steeds meer op de voorgrond zou treden om bewustzijn, evolutie en vooruitgang met behulp van o.a. de ratio en het ego mogelijk te maken. De vrouwelijke energie droeg tot dan toe een hele liefdevolle en vreedzame vibratie, maar hield onbewust ook een dergelijke ontwikkeling tegen omdat zij veel meer op ‘zijn’ dan ‘doen’ gericht was.
Net zoals het vrouwelijke twee polen in zichzelf herbergt (het duistere en het lichte vrouwelijke), zo herbergt echter ook het mannelijke twee polen van licht en duister in zichzelf. Ontaarde lust en begeerte, machtswellust en oorlogszucht zijn hier enkele uitingen van. Degenen die nu meteen denken, dat alles onder het ‘matriarchaat’ vele malen beter zou zijn, moet ik helaas teleurstellen: ook de vrouwelijke duistere kant schuwt machtsmisbruik, sabotage, stilstand, dood en verderf allerminst.
En natuurlijk heeft alles altijd een reden, en maken uiteindelijk alle dingen deel uit van één en dezelfde eenheid en dienen zij het grote geheel.
Een priesteres neemt nu het woord hier over, omdat ‘ze’ vindt dat het belangrijk is snel tot de kern te komen:
“Ik ben hier om je te helpen herinneren, dat wij vanuit het Goddelijke Vrouwelijke wisten wat er ging gebeuren met de lichamen van vrouwen.
We beseften het ons alleen niet volledig, omdat we de diepte van de gevoelservaringen die dit zou brengen nog niet goed konden inschatten.
We zijn vanaf het begin goed geïnstrueerd en hebben ons ook altijd gesteund gevoeld door onze zusters en broeders die ons hielpen deze ervaring te dragen.
Wij gingen erop uit, omdat er geen vrede was in Atlantis. Het land was in oorlog en ook de verlichten onder de mensen waren inmiddels vergeten dat oorlog voeren geen zin had. Zij waren gaan strijden tegen de donkere krachten, waarvan zij dachten dat die bestreden moesten worden; dit deden zij zonder te beseffen dat zij daarmee deze krachten juist in stand hielden en ook hun eigen schaduwen groter maakten. Zij waren zo bezig de kracht van het licht te versterken, dat zij geen acht sloegen op de grootsheid van de schaduwen die daardoor opgeworpen werden.
In plaats van in de liefde te blijven, lieten zij zich meetrekken in de strijd en de angst die daaruit voortvloeide.
Als groep van priesters en priesteressen waren wij een van de laatste groepen mensen die onze trilling doorheen de tijd zeer hoog hadden weten te houden, en nog helemaal geen angst kenden.
Wij kenden de heiligheid van onze eigen lichamen, die een tempel van verering uit naam van de Grote Godin waren. Seksualiteit was voor ons een ritueel en heilig gebeuren. Wij kenden de geheimen van de transformatie van de seksuele energie, om het welzijn van de mensen op een hoger niveau te brengen. Dat niveau is er een van liefde, vrede en licht. Door sommigen worden wij als Lemurische priesters en priesteressen gezien, en je vindt delen van onze oude kennis nog altijd terug in oude bronnen van Azië. Een deel van onze groep komt zelf ook uit Azië.
Oorlog kun je voeren op verschillende frequenties, maar niet op de frequentie van liefde en licht die wij in ons lichaam vasthouden: alle oorlog wordt daar onhoudbaar en wie zich daar niet aan kan houden, zal falen voor onze vorm van inwijding. Dat is overigens geen afwijzing, maar een aansporing om het later opnieuw te proberen, wanneer deze en andere zogenaamde lagere behoeften voldoende uitgebannen zijn.
Daarom werden wij vrouwen uitgezonden. Wij werden gestuurd om een einde aan de oorlog in Atlantis te maken. Wij dienden alleen te gaan. De mannen zouden later volgen. Wij begaven ons in het hol van de leeuw en zagen het roofdier recht in zijn gelaat. Onverschrokken en zonder angst. Wij vroegen om vrede en vrijheid voor de mensen in ruil voor wat zij zich maar wensten. Wij wisten wat dat betekende. We waren er op voorbereid. Geen van onze zusters ontkwam aan het seksuele geweld en sommigen lieten het leven daarbij.
Waarom deden wij dit? Niet alleen omdat onze trilling zo hoog en rein was, dat het mensen die daaraan toe waren kon helpen ingewijd te worden en ‘barbaren’ op zijn minst in een diepe verwarring te brengen. Wij deden dit ook omdat we ergens begrepen dat wij als ‘kaste’ inmiddels ver van het gewone volk af waren komen te staan. Onze hoge liefdes- en lichttrilling wekten jaloezie en begeerte op bij anderen.
Daarbij hadden wij onze eigen schaduwen veronachtzaamd. Wij kenden liefde, maar nog geen diepmenselijke emoties als verdriet, pijn, wanhoop en depressie. Wij poogden zó ijverig onze reinheid in stand te houden, dat de situatie daarmee onhoudbaar werd.
Als elitegroep van priesters en priesteressen bleven wij in kleine kring, maar vergaten we de mensen die inmiddels meegezogen waren in het spel van licht en duister. Dat spel werd eerst vooral op mentaal niveau gespeeld, maar later ook op fysiek niveau. Ook gebruikten sommigen van ons hun seksuele kennis en macht om anderen –hoe goedbedoeld soms ook- te manipuleren.
Wij hebben ons nooit gerealiseerd, hoe ingrijpend fysieke ervaringen kunnen zijn voor de psyche van de mens. De mannen die ons verkrachtten, werden overspoeld door zoveel liefde en licht van onze kant, dat het ze boos en onmachtig maakte. Gevangen als ze inmiddels zaten in het verlangen naar macht, wilden ze ons omlaag halen. Licht is ondraaglijk voor ogen die te lang in het duister hebben rondgekeken. Het geeft een flits van inzicht van de manier waarop de mens daarachter zichzelf uit het paradijs heeft laten ‘werpen’. Verwerping en afwijzing behoren tot de pijnlijkste dingen die de mens uit zijn bewustzijn probeert te bannen.
Hadden we daarom niet moeten doen wat wij hebben gedaan? Onze actie zette helaas de toon voor vele generaties Atlanteanen die na onze komst hun vrouwen seksueel gingen misbruiken. In tempels en thuis. Omdat ze boos waren en voelden dat in elke vrouw dit residu van seksuele macht te vinden was. Werkelijk in elke vrouw!
Sommigen begonnen dit te doen omdat ze krachtig met het licht wilden afrekenen, uit onbewuste schaamte of schuldgevoel voor de situatie waarin zij beland waren. Veel seksueel misbruik gaat zoals je misschien wel weet met schaamte- en schuldgevoelens gepaard, juist ook vooral bij de dader, die de eigen pijn en tekortkoming niet onder ogen durft te zien.
Sommigen ook begonnen dit te doen omdat ze wanhopig een snelle manier wilden vinden om weer hogerop in vibratie te komen, de ‘high-way to heaven’, waarbij ze op ondoordachte en dikwijls amorele manier de vrouwelijke essentie probeerden buit te maken. Het staat in de geschriften. Maktoeb.
Echter helaas: een vrouw die haar eigen essentie niet meer heeft, die ontdaan is van haar seksuele macht, zal een man uiteindelijk alleen maar miserabeler laten voelen. Waarop het misbruik oneindig door kan blijven gaan, of zich verplaatst. En een vrouw die ondanks alles haar eigen licht en reinheid hoog probeert te houden, wekt dikwijls alleen maar meer woede en machtswellust bij de ander op.
Nadat een deel van ons teruggekeerd was (de meesten waren na de verkrachting omgebracht en wij waren geschokt), bleef het inderdaad een tijdlang vrede; maar de keerzijde was er ook: wij treurden om onze zusters en doorliepen het hele palet aan menselijke emoties. De mens was intussen reeds volledig fysiek geworden, in een driedimensionaal bewustzijn. Ook onze trilling, die een aantal dimensies hoger reikte, werd door deze emoties beïnvloed en verlaagd.
Als overgebleven zusters zwoeren wij echter een eed: wij zouden de mannen en vrouwen nooit meer in de steek laten zolang ze in deze driedimensionale illusie gevangen zouden zitten. Wij zouden keer op keer terugkeren en zelf mede de ervaring helpen dragen, waarbij het steeds meer gewond geraakte mannelijke en bijgevolg het eveneens steeds zwaarder gewond rakende vrouwelijke soms een haast moedeloze dans met elkaar aangingen. Velen hoopten deze dans te ontspringen, maar ‘it takes two to tango’ en een volledig gelijkwaardige dans op te voeren.
Veel kinderen en jongvolwassenen beseffen niet, dat ze op zielsniveau met deze schijnbaar onmogelijke missie naar de aarde zijn gekomen. Tot sommigen van hen zich in een regressiesessie dit weer herinneren: zij kwamen om de gewonde goddelijkheid en/of de gewonde (seksuele) macht van hun ouders (of andere familieleden en kennissen) te helen. Het is een daad van liefde die hun conceptie en geboorte mogelijk maakte, het is evenzo vaak een behoefte om de liefde te repareren die zij als ‘kapot’ ervaren hebben. Het gaat over zelfliefde en liefde tussen mensen, en seks wordt daarbij als middel gebruikt.
Ik zeg niet dat deze kinderen en jongvolwassenen zelf voor het misbruik hebben gekozen, alhoewel er vanuit de zielenwereld gevallen zijn waarbij wel van te voren bekend was, dat het ging gebeuren. Ik zeg dat deze kinderen en jongvolwassenen soms vanwege sterk loyale redenen er alles aan doen om de mensen waarvan zij houden te beschermen. En dat kinderen niet zelden met een wens om hen te helen bij hen komen. Of, wanneer het misbruik in een volwassen relatie plaatsvindt, bij zo’n persoon blijven uit loyaliteit (soms karmisch) en de behoefte om te helpen.
Dit alles is echter meestal zinloos, wanneer de ene partner alle seksuele macht reeds ‘weggegeven’ heeft of deze juist angstvallig of ijverzuchtig probeert af te schermen. In de hoogste, deels nu verloren gegane spirituele wetten van de seksualiteit leren wij namelijk aan vrouwen:
-dat ons seksuele heiligdom een tempel van zeer hoge vibratie is die alleen toegankelijk is voor diegene die bereid is te leren en zijn eigen schaduwen onder ogen te zien; daarom bestaan er ook mythische verhalen over helden die minimaal zeven maal zeven rijken doorkruisen om ons aan het menselijk oog onttrokken paleis te bereiken;
-dat enkel vrouwen die bewust deze helingservaring voor iemand aan willen gaan, ófwel bereid moeten zijn om de dans met alle schaduwen te dansen, waarbij ze ook diep hun eigen duister in de ogen kijken, ófwel in zo’n hoge mate door ons ingewijd zijn dat ze zonder problemen de door henzelf afgelegde ‘demonen’ en die van hun partner kunnen transformeren. Een taak en inwijding waar tot op heden echter nog maar weinig mensen (en zeker geen kinderen!) voor opgeleid zijn.
De komende tijden worden cruciaal voor veel vrouwen om hun seksuele macht weer volledig terug te nemen en volop durven te belichamen. Op een zelfverantwoordelijke manier, dus zonder naïeve verlangens om op die manier ontbeerde liefde terug te kopen en zonder onbewuste wens om te manipuleren.
Laat het zo zijn.
Laat alle vrouwen en mannen weer in hun volwassen seksuele ‘power’ komen.
Laat het mannelijke en het vrouwelijke samengaan, elkaar versterken en opheffen.
Zodat er alleen maar Één is.
Zonder onderscheid.
Dat is de poort naar de Gouden Tijd.”
*Petronella Tiller