Over innerlijke versus uiterlijke leiding

THE CLASH OF GUIDANCES!

Velen van ons houden zich op hun manier bezig met de huidige grote veranderingen in de wereld: veranderingen op het gebied van macht, politiek, financiën, veiligheid, klimaatbewustwording, religiekwesties, volksverhuizingen, gezondheid en voeding -enzovoort. Het laat bijna niemand ongemoeid of onberoerd. En dat is precies de bedoeling van deze tijd (die we nu al historisch mogen noemen). Er broeit iets, er is iets gaande- en dat maakt mensen onzeker en zeker tegelijk. Uitingen daarvan zijn alle berichten in de (sociale) media die ofwel inhaken op het gevoel van angst en bedreiging ofwel op het gevoel van liefde en de behoefte aan lichtbakens in deze moeilijke tijden.

Ik ben geen politiek deskundige, historica of wat dan ook om een wetenschappelijk gefundeerde stelling de wereld in te slingeren; ik weet alleen al heel lang –van klein meisje af aan- dat ik niet voor niets in deze tijd op deze wereld ben en dat er met mij een grote groep mensen is op de hele wereldbol die hetzelfde ervaren. Het gaat om het diepgewortelde innerlijke gevoel –wat velen van ons spiritualiteit noemen en welk woord meteen een even grote groep mensen doet afhaken om verder te lezen- dat we juist in deze tijd zijn samengekomen om twee belangrijke dingen te doen: oude wonden te helen uit vorige levenservaringen (hetzij individueel hetzij collectief) en de zaden te verzamelen en helpen verspreiden die door onze verre voorgangers geplant zijn in een tijd dat mensen nog geen uiterlijke godsdiensten nodig hadden.

Ik schrijf iets heel belangrijks nu. Ik schrijf: uiterlijke godsdiensten, en daarmee bedoel ik elke vorm van uiterlijke en wereldse leiding.

Deze uiterlijke en wereldse leiding maakt zich op vele gebieden kenbaar, bijvoorbeeld in de behoefte aan uiterlijke wetten, kracht en macht van buitenaf, geïnstitutionaliseerde godsdiensten, de voorrang van de letter boven de geest in godsdienstfundamentalisme, het geloof in onze afhankelijkheid van uiterlijke leiding en zelfs pillen en chemicaliën om ons beter te maken, de ingeslepen behoefte om niet meer voor ons eigen voedsel te hoeven zorgen, maar voorbewerkte producten te consumeren en ons door de kilo’s suikers erin zoet te laten houden. Voor wie een stapje verder durft te denken: ook de constatering door velen van ons dat we met zijn allen qua tijd en energie gigantisch erdoor heen gejaagd worden door slechts een paar grote machthebbers in de wereld, die het merendeel van de (financiële) middelen en (voedsel)voorzieningen in de wereld beheren. Een ideale manier van repressie: het houdt mensen van hun innerlijke kern en missie weg, waardoor ze zich nóg meer gaan verlaten op uiterlijke leiding en beheersing, enzovoort. De cirkel is rond. En de mens is daarmee een ideale speelbal geworden, die niet meer afgaat op de eigen, diep van binnen ingezaaide wijsheid over hoe het anders zou kunnen.

Ook dat is iets belangrijks wat ik graag wil uitdragen: die wijsheid is bij ons allen diep vanbinnen ingezaaid. We zijn ermee op de wereld gekomen, zij is onze innerlijke leiding.

Er zijn echter maar weinig mensen, die zich deze innerlijke leiding herinneren. We leven immers al duizenden jaren in een gereguleerde samenleving, waar religie bijvoorbeeld vaker misbruikt werd voor politieke of individuele machtsdoeleinden en ingezet werd om het volk koest (‘eronder’) te houden. Terwijl religie helemaal niets verkeerd is, religie betekent letterlijk ‘herverbinden’- het herverbinden met de innerlijke wijsheid en leiding, het waarom van het hier op aarde zijn, de betekenis van veel universele thema’s die bij zoveel volkeren op de wereld leven: de val uit wat eens een paradijs geweest moet zijn, de zondvloed, de schepping van de wereld, de strijd tussen licht en duisternis, het heilige huwelijk tussen hemel en aarde, natuurgeesten, goden, enz. enz.  Deze thema’s zijn niet exclusief voor één religie, nee –ze komen overal ter wereld verspreid voor! Soms duidelijker in de éne, soms duidelijker tot bloei gekomen in de andere traditie. Als dát niet de ware betekenis van de Babylonische spraakverwarring is: de zaden zijn overal, bij elk volk op deze aardbol, ingezaaid. Maar het hangt er maar van af hoe goed we onze grond verzorgen, of zij ook in vruchtbare aarde terecht zijn gekomen! En hoeveel er van bewaard zijn gebleven… of dat zij diep in de grond zijn weggezakt.

En ja, er zijn mensen die zich dat herinneren! Of we ze nu heksen, natuurgenezers, sjamanen, mystici, meesters, dalai lama’s of goeroes noemen. Die precies weten om welke oude kennis het gaat –of die het pad terug naar deze oude wijsheid weer afleggen.

Vroeger, voordat de monotheïstische religies geïnstitutionaliseerd werden, waren deze kennis en wijsheid bij ons bijvoorbeeld bekend als mysteriën. Griekse mysteriën, Egyptische mysteriën, Keltische mysteriën, graalmysteriën, noem maar op. Ook binnen de religies zijn ze bekend: daar worden ze als ‘mystiek’ aangemerkt. Hoe langer ik mij in dit onderwerp verdiep, hoe meer mij opvalt hoe universeel deze kennis en wijsheid is! En hoe meer mij ook opvalt, dat er genoeg zaden zijn waarin deze kennis en wijsheid terug te vinden zijn. Zo zitten ook de sprookjes, mythen, dansen, (volks)kunst, folklore, enzovoort boordevol tekens en bakens voor innerlijke leiding. En –belangrijker nog- in veel van deze zaden wordt vaak een vooraankondiging gedaan van een tijd waarin mensen steeds meer afgesloten zullen raken van hun innerlijke wijsheid en leiding. In plaats daarvan zullen zij dan vaker een uiterlijke (schijn)leiding gaan volgen.

Wat ook gedeeld wordt in veel van deze vaak eeuwenoude bronnen: de profetie dat de hemel (en vervolgens een hemelse god) belangrijker gevonden zouden worden dan de verbinding met de aarde. Terwijl de Mysteriën juist daarover gingen: een heilige verbinding (‘huwelijk’) tussen hemel en aarde. Omdat de aarde alleen vruchtbaar en gunstig is voor ons mensen als we ons verbond met haar voortdurend vernieuwen. En dat een loskoppeling van de aarde zal leiden tot verlies, slechte oogst, oorlog, angst, onderdrukking van vrouwen, redde- en radeloosheid van mannen, vrouwen en kinderen. En daardoor nog meer neiging tot uiterlijk machtsvertoon.

Juist nu, in deze tijd, zijn deze thema’s actueler dan ooit en staan we wellicht op een keerpunt voor ons als mensheid. Juist nu vindt er een clash plaats tussen enerzijds mensen die rigide en angstvallig vast willen houden aan uiterlijke leiding en aan de letter boven de geest; anderzijds mensen die steeds meer het gevoel hebben dat er iets in wezen helemaal niet klopt in de manier waarop we de wereld met z’n allen georganiseerd hebben. Er klinkt van hen uit de roep dat het anders moet in de wereld: een eerlijke verdeling van macht en middelen, meer liefde en verdraagzaamheid in de wereld, betere zorg voor de aarde en de natuur, eerlijk en onbewerkt voedsel, een terugkeer naar of tot leven wekken van voorpatriarchale religies, eerherstel voor de vrouwelijke kant van God, ontsluiting van de wijsheid van de oude mysteriën voor een groot publiek, een holistische kijk op het leven en de gezondheid, de roep tot ont-stressen en vrijheid om meer tijd en ruimte te hebben voor onze innerlijke beleving en ontplooiing (psychologen en andere ziel-oplappers hebben het volgens mij nog nooit zo druk gehad als de afgelopen decennia!).

The clash of guidances: die gaat ook over overgave! Surrender or not to surrender! Geven we ons over aan collectieve angst en manipulatie of vinden we onszelf en de ander in verbinding met ons wezenlijke zelf en met elkaar? Dat is ook al zo’n oude wijsheid uit de vroegere mysteriën en zelfs uit de ons bekende religies als christendom en islam: “ken u zelve, dan leert u ook het goddelijke kennen”, en “ga er op uit om u zelf, de wereld en het goddelijke te leren kennen”.

Wie zoekt, zal vinden, en zal ontdekken dat hij of zij lang niet de enige is die dit proces reeds is ingegaan. Er zijn velen met wie je je kunt verbinden, en die als grotere groep weer verbonden zijn met andere soms nog grotere groepen.

Want nog zo’n mooie paradox: de innerlijke leiding leren volgen betekent tegelijkertijd leiding ontvangen, zicht krijgen op het grote geheel, het besef dat microkosmos en macrokosmos in elkaar overvloeien. Het betekent niet individuele, maar een collectieve leiding ontvangen omdat we met z’n allen zo met elkaar verbonden zijn, en niet alleen zijn op deze wereldbol in deze roerige tijden (mijn intuïtie zegt me, dat het slechts een kwestie van tijd is voordat we massaal tot de ontdekking komen met welke ‘grotere’ liefdevolle wezens en energieën we ons verbinden zodra we bij onszelf naar binnen durven gaan. De clash of guidances is er ook een op een heel spiritueel niveau of zielsniveau, ongeveer zoals we die uit de fantasyfilms kennen: de strijd tussen zwarte en witte magie. Precies daar waar het volgens de overleveringen fout zou zijn gegaan in Atlantis. Natuurlijk lijkt het veiliger om je daar verre van te houden, maar we hebben nu eenmaal een zaadje in onszelf met een ongekend groot machtspotentieel dat daar precies tegenop gewassen is: liefde).

Ik verspreid mijn zaadjes verder, hier en daar. Mystiek, mythen, sprookjes en oude mysteriën. En ook het in herinnering brengen van de gesluierde Sophia, Isis, of welke belangrijke oergodin ook van vóór de opkomst van de geïnstitutionaliseerde religie- want zij is bijna overal dezelfde. Van al die zaadjes komen er vast wel enkelen ergens tot bloei.

Ik ben inmiddels op een punt gekomen dat ik niet meer bang ben om mijn waarheid te vertellen, of voor gek te worden versleten. Die angst is verleden tijd, sinds ik op heel onverwachte plekken, vaak op een veel later moment en in een andere context, de kiemen en pas opgekomen plantjes van deze zaadjes weer ben tegengekomen. Kijk, daar haal ik mijn voeding uit, dat is zo iets moois waar je onwillekeurig de grote innerlijke leiding –Ziel, God/Godin, Heilige of Grote Geest of welke naam je er dan ook aan geeft- op je blote knietjes voor bedankt. Hoe mooi is dat, nietwaar?