Maät of de Lichtheid van het Hart 

Lessen van Atlantis: de ziel op weg naar meesterschap. Deel 2.

 Voor deel 1, klik hier.

Door Wytske Jónás, 6 september 2016

Magische knop

Atlantis is voor mij allesbehalve alleen een mythische naam. Het is een magische knop die bijna automatisch mijn celgeheugen activeert en een startpunt voor herinneringen aan andere era’s, dimensies en zelfs andere planeten en sterrenstelsels. Dit komt doordat na en eigenlijk al tijdens Atlantis veel van de ‘geheime’ kennis van Atlantis veilig gesteld werd op verschillende plaatsen in de wereld –en ook buiten deze wereld.

Wanneer ik ‘Atlantis’ zeg, zeg ik daarom ook oud-Egypte, Sirius en de Plejaden. Of Lemurië, China, Indonesië en Tibet. Of Kanaän, Griekenland en Venus. En nog zoveel plaatsen meer. Niet vanwege de geografie, maar vanwege de verbindingen. De lijntjes raken steeds meer verweven tot een mooi geheel waarin de essentie –ONZE essentie- weer in haar oorspronkelijke glorie tevoorschijn komt stralen. Precies nu in deze belangrijke tijd waarin wij (opnieuw) een kans krijgen om meesterschap en verlichting te bereiken- een unieke kans die voor het eerst aan zoveel zielen tegelijk wordt geboden!

Verantwoordelijkheid

Waarom Atlantis? Ten eerste omdat ik me herinner daar levens gehad te hebben. Ten tweede omdat Atlantis op de een of andere manier verbonden is met meesterschap en vooral met verantwoordelijkheid. En dat met die verantwoordelijkheid tijdens een van mijn levens daar iets mis is gegaan. Ik droeg een verantwoordelijkheid die mij eens te groot werd en die ik daarom heb laten liggen. En gelijk met mij vele anderen die zich in een soortgelijke situatie hebben bevonden.

Toen mijn ziel zo’n zes jaar geleden de eerste herinnering aan Atlantis aan mij doorsluisde, was er sprake van een bizar toeval. Niet alleen was ik totaal verrast op dat moment -ik had me tot die tijd nog nooit met Atlantis bezig gehouden en wist er zelfs niets van – ook ging ik na het terugkeren van deze herinnering op zoek naar meer informatie om deze herinnering beter te kunnen duiden voor mijzelf. Ik had totaal geen idee of ik aansluiting zou vinden bij soortgelijke herinneringen van anderen, tot ik op een boek stuitte van een Nederlandse regressietherapeut die de trance-ervaringen van zijn cliënten over Atlantis had gebundeld.

Een familielid van mijn vaderskant, dat toen op bezoek kwam en dat boek zag liggen, slaakte een kreet van opwinding bij het zien van dit boek (‘Heeft hij dus toch dat boek geschreven!’). Het bleek dat zowel zij als haar zus zo’n kwart eeuw geleden bij hem onder hypnose herinneringen aan Atlantis hadden doorgegeven, en dat deze in het boek waren opgenomen. Ook waren verschillende familieleden herhaaldelijk met elkaar geïncarneerd en kenden ze mijn vader uit een leven later in Egypte. Het waren allemaal mooie verbindingslijnen en een teken voor mij dat ik mijn herinneringen mocht vertrouwen.

De eerste herinnering die ik uit Atlantis doorkreeg was echter meteen gekoppeld aan een ‘zware’ les voor mijn ziel. Ineens zag ik mezelf als een mannelijke magiërpriester in een witte citadel/stad omgeven door een witte energiestraal die ik op de een of andere manier leek te ‘meesteren’. Het was mijn taak mijn kunde met de mensen uit de stad te delen en hen zo te helpen beschermen tegen donkere energieën en lage trillingsfrequenties. Al enige tijd liepen er namelijk verschillende dimensies en frequenties door elkaar als in een soort overgangsperiode. De tijden waren aan het veranderen, er hing dreiging in de lucht en de aarde werd steeds donkerder omdat er een strijd gaande was tussen lichte en donkere krachten. Veel priesters en priesteressen waren druk bezig de frequenties en het licht hoog te houden, soms vanuit een andere plaats dan Atlantis zelf.

Maar in plaats van mijn kennis en kunde te delen, kapselde ik mijzelf in binnen deze energie omdat ik mezelf wilde beschermen. Het voelde of er angst in mij gevaren was. Ook had ik op dat moment eigenlijk geen contact meer met het ‘gewone’ volk –vermoedelijk omdat ik in die incarnatie zo vergevorderd was in het meesteren van de denk- of mindkracht, dat ik daarbij nauwelijks verbinding met mijn hart en emoties had. In plaats van de witte energie aan te wenden voor het algemene nut, gebruikte ik deze voor het opzetten van een soort kristallichtschild om mij heen; hierdoor kon ik mijn (wellicht afnemende) frequentie zodanig hoog houden, dat ik makkelijk mijn lichaam kon verlaten.

Dat was ook hetgeen ik deed in dat leven: beseffende dat de zaak verloren leek, wilde ik mijn hachje redden en verliet ik mijn lichaam. Een trucje dat ik overigens wel vaker uithaalde tijdens latere incarnaties, maar waar ik keer op keer voor teruggestuurd werd. De bedoeling vanuit mijn ziel was namelijk duidelijk: ‘gij zult voelen’. Dus volgden er nog vele levens –mannelijke en vrouwelijke- waarin ik dat aspect van voelen (lichamelijk en emotioneel) mocht uitwerken. Ik werd letterlijk volkomen hulpeloos op de grond teruggeworpen, en ‘moest’ al mijn lessen opnieuw leren. Net zolang tot ik uiteindelijk in dit huidige leven als een combinatie van bovengemiddeld sensitief, empathisch en intelligent persoon geboren mocht worden met een herkansing (of beproeving, zo je wilt) om opnieuw het pad naar meesterschap te bewandelen.

Tijdens dat leven in Atlantis keerde het tij voor mijn ziel en werd ik volledig karmisch verbonden met de aarde. Dat was eigenlijk reeds in fasen aan het gebeuren, maar vanaf Atlantis begon de wet van oorzaak en gevolg werkelijk stevig te werken (lees: ik werd ondergedompeld in de derde dimensie en kon er steeds minder makkelijk uit klimmen). In een groot deel van deze levens was ik een man en was het het mannelijke deel van mijn energie dat bovengenoemde ervaringen aanging. Vóór Atlantis ‘incarneerde’ ik veelal vanuit de vrouwelijke energie, hielp ik de vrouwelijke kosmische energie naar de aarde te brengen en beleefde ik deze zelf ook steeds lichamelijker. Het vrouwelijke deel van mijn energie was betrokken bij het stapsgewijs omlaag brengen van de trilling op aarde, zodat we als beginnende mensen steeds beter de verbinding met de aardse materie konden maken. Zeker na Atlantis.

Van lichtlichaam naar verbinding met de materie

In Atlantis en vooral Lemurië leefden we nog grotendeels in ons lichtlichaam dat resoneerde met de frequenties van de vijfde dimensie en hoger. Tijdens diverse meditaties heb ik de ‘downstepping’ in trilling vanaf het begin der tijden duidelijk kunnen voelen en ook dat de aarde zelf een steeds vastere vorm begon aan te nemen. Voelen en verbinding maken met Gaia (het bewustzijn van onze moeder Aarde) en met ons lichaam en onze emoties werden naarmate de frequentie daalde steeds belangrijker. Ook raakten we steeds meer de verbinding met onze oorsprong kwijt- dit was geen straf maar een consequentie van de indaling: we wilden onszelf en onze goddelijke oorsprong tijdelijk volledig kunnen vergeten. Het ervaren van dualiteit en afscheiding hoorden daarbij.

Onlangs maakte ik tijdens een meditatie opnieuw verbinding met het lichtlichaam dat ons voertuig was ten tijde van Lemurië en Atlantis. Die ervaring was zo intens, dat ik een dag nodig had om helemaal te herstellen van deze ervaring en op aarde terug te komen. Door die ervaring begreep ik dat klanken en tonen van een bepaalde frequentie je lichtlichaam kunnen triggeren en versterken. Zij kunnen een specifieke laag in onszelf aanraken en werden vermoedelijk al in vroeger tijden in de tempels gebruikt om te helen en de ziel te verheffen. In mijn geval raakte het een onbewuste laag verdriet aan. Werken met het lichtlichaam is heel delicaat en het is daarom beter om dit geleidelijk en zorgvuldig op te bouwen.

Val uit het paradijs

Het (ogenschijnlijk) kwijtraken van de verbinding met de hogere frequenties is voor velen van ons een moeilijke ervaring geweest en energetisch beleefd als een val uit het paradijs. Aanvankelijk hadden we nog begrip van energie en hielden we bewust een lijntje aan met een deel van ons hoger bewustzijn. Toen nog weer later de verlaging in trilling verder doorzette, vergaten we echter deze energetische verbinding, o.a. omdat door de wetten van 3D de daad van scheppen niet meer tot onmiddellijke manifestatie of spiegeling leidde. Onze energie verdichtte steeds meer waardoor ons bestaan zich meer en meer leek te begrenzen tot de fysieke dimensie.

Met ijver heeft men aanvankelijk nog getracht het licht en de hoge frequenties vast te houden. Vooral veel priesteressen hebben lang geprobeerd hun verbinding met de Grote Centrale Zon en hun puurheid te behouden, ook onder druk van hun omgeving. Deze puurheid werd steeds wanhopiger gezocht in uiterlijke rituelen, wassingen, celibaat en maagd blijven. Net zo lang tot alleen nog de letterlijke interpretatie onthouden werd en de geest erachter verloren ging. Op andere plekken ondergingen vrouwelijke priesters tempeltrainingen of onderricht in mysteriescholen waarbij ze geïnitieerd werden om hoge frequenties ook lichamelijk door te geven (vaak na een lange training in bijvoorbeeld de Isisinwijding waarbij de subtiele energiebanen gezuiverd en het ka-lichaam opgebouwd werden).

De tijden veranderden echter. De sluier werd dichter en dichter en de harten van de mensen verzwaarden. Nu, in deze tijden, wordt deze sluier opnieuw steeds dunner en staan we aan de poort van een belangrijke transformatie voor onze aarde. Kan de godin Maät ons de weg terugwijzen naar waar we ooit vandaan kwamen en de verbinding helpen herstellen met ons lichtlichaam en onze goddelijke oorsprong? Kan zij ons hart lichter laten wegen?

(Wordt vervolgd…)

 

 

Wytske Jónás is hypno- en regressietherapeute en ascentiecoach bij Je Wilde Ware Zelf. Zij deelt ervaringen uit haar eigen bewustwordingsproces om anderen te helpen de stap te maken naar de ‘Nieuwe Aarde’ of ‘Vijfde Dimensie’- waarbij we leren leven vanuit ons hart. Ook begeleidt zij hierin mensen in haar praktijk te Leiden. Voor contact, klik contact.