De Ster van Bethlehem

Door Wytske Jónás, 14 december 2020

Voor het eerst in maanden tijd was ik weer achter de computer gekropen om een blog te schrijven, toen de aankondiging van de totale lockdown kwam. Toch geloof ik dat deze blog niet voor niets vandaag het licht ziet. Juist nu, in een tijd van meer naar binnen keren, kunnen we de uitnodiging tot heiliging in onszelf beginnen te horen. Ik heb gehoor gegeven aan deze oproep. Ik weet ook dat de goddelijke wereld op zoek is naar meer vrijwilligers. Alle heiliging begint met stilte, zeker in een jachtige wereld. En in die stilte, weliswaar hoog torende boven een smal begaanbaar pad, kunnen we de Ster van Bethlehem zien gloren. Wij hebben allemaal zo’n ster. En die kunnen we juist nu gaan volgen…

Verslag van een sanctificatieproces

Voor mensen, die de afgelopen jaren mijn blogs hebben gelezen en nu merken dat ik nog maar weinig publiceer, kan het lijken alsof momenteel alles om mijn persoon is stilgevallen.

Dit is waar.

Dit jaar is voor mij heel sterk een jaar van naar binnen keren. Superlatieven schieten tekort om de transformatie te beschrijven die zich momenteel in mijn wezen voltrekt. Alleen stilte –heilige stilte– is het meest passende woord om iets van de heiligheid en schoonheid over te brengen die met dit proces gepaard gaan.

Heilige stilte. In deze tijd een kostbaar goed te midden van alle tumult die soms misschien als golven tegen ons op kunnen breken. Een mooi beeld: de golven breken. Wanneer we zo’n golf in stilte laten naderen, breekt zij als vanzelf op en blijft er niets meer van over. Enkel de illusie daarvan. Wij zijn zelf de stille golfbrekers geworden in een oceaan van tumult en razende stormen.

Heilige stilte. Ook in deze decembermaand een kostbaar geschenk waardoor we niet alleen herboren worden in de Geest (wanneer kleine geest in bescheiden nederigheid de Grote Geest ontmoet), maar waarbinnen we eveneens getuige worden van de geboorte van het nieuwe Licht. Ook dat is heiliging.

Heiliging is de roep om in stilte naar binnen te gaan en daar alles tegen het licht te houden wat onze eigen heiligheid ontkracht in ons leven en in de wereld. Juist in deze coronatijd en onderweg naar de (dit jaar) stille feestdagen. Het is een roep om zuiverheid, en om alles wat die zuiverheid vertroebelt in de ogen te zien: onze spraak, gedachten, gevoelens, emoties, banden en handelingen in de wereld. Werkelijk al deze dingen beïnvloeden niet alleen onze eigen werkelijkheid, maar ook die van anderen om ons heen.

Heiliging is de roep om het licht van de geboorte van ons eigen Christuslicht vrij te maken. Dit licht is zuiver, puur en kwetsbaar wanneer het net geboren is. Het heeft de stilte nodig -weg van het tumultueuze lawaai van de wereld- om te groeien en in kracht toe te nemen.

Het pasgeboren licht heeft ook de vleugels van de grote Moeder nodig om beschermd te worden. Juist tegen de duale krachten van de materie. Moeder (MATER) weet dat als geen ander: iets wat zó teer en zuiver en zacht is, wordt zodra het op onze aarde komt blootgesteld aan al even sterke tegengestelde krachten aan de ándere kant van het spectrum. Teer ontmoet niet-teer, zuiver ontmoet niet-zuiver en zacht ontmoet niet-zacht. Elke goddelijke eigenschap ontmoet als een omgekeerde reflectie haar schaduw in een door dualiteit beheerste wereld.

Mijn eigen sanctificatieproces startte ruim anderhalf jaar geleden toen ik de innerlijke oproep ‘Sanctify thyself’ door mijn wezen hoorde weerklinken.

Vanaf dat moment begon alles rondom mijn persoon stil te vallen. Ik realiseerde me dat ik, vanuit mezelf, niets was. Ik was niets en ik was ook niemand. “Ik voor mij” was niet degene die alles deed, die aan het stuur was, die op bepaalde momenten sprak, handelde en was in de wereld.

Mijn kleine ik deed een grote stap opzij. Want alleen op die manier kon ik plaats maken voor de grote Geest, voor God, voor de Heilige Geest die zich door mij heen wilde bewegen. Die een plaats zocht om te wonen in deze wereld en van daaruit Zijn/Haar werken in de wereld te doen.

Be Still

and Know

that I AM God (Psalm 46:10).

Misschien wel de mooiste zin uit de Bijbel. Want alleen zo kan geest Geest ontmoeten.

“Maak mij een plek om te wonen in je harten. Verenig het heiligdom dat je eens geweest bent voordat je lichamen, energie en talen verstrooid werden in deze duale wereld. Maak het heiligdom weer één. Bereid jezelf voor om de tempel te worden waardoorheen ik Mijzelf opnieuw kan manifesteren in de wereld en het Koninkrijk van Liefde en Eenheid kan vestigen te midden van jullie volkeren en harten die nu nog zo versnipperd zijn.

Bereid jezelf voor om de tabernakels te zijn voor het dragen en uitdragen van het Goddelijke Licht. Hoe zuiverder en leger je tabernakel is, hoe meer we deze kunnen vullen en hoe krachtiger het Licht wordt dat we door jou kunnen uitschenken.

Daarvoor is Stilte nodig. En een eenheid in al je aardse en spirituele lichamen. Want waar je aandacht is, daarmee vul je je. En wanneer die aandacht versnipperd raakt, of teveel wordt opgeslokt door aardse beslommeringen, blijft er minder ruimte over om gevuld te worden met goddelijk licht. Erger nog: je tabernakel gaat wankelen en je begint heilige, goddelijke energie te verspillen. Dan ben je geen betrouwbare dienaar meer. Wees dus voorzichtig met waar je aandacht naar toe gaat. Wees ook nederig, want je draagt een grote verantwoordelijkheid.”

En zo leerde -en leer- ik nog slechts voor één Wet te buigen: de ‘Holy Law’. Twee gebeurtenissen verdiepten dit proces.

De eerste gebeurtenis was ruim een jaar geleden toen een collega/vriendin uit mijn intervisiegroep overleed. Van begin tot het eind waren we betrokken bij en getuige van haar ziekte- en sterfproces. Van de diepste dalen van haar ongeloof en wanhoop tot de hoogste hoogten van hoop en overgave. Om haar ziel te helpen voorbereiden op haar terugtocht naar huis, reisde ik op een gegeven moment in een voor haar gedragen zielsreis naar de plaats van kristalheldere schoonheid waar zij thuishoorde. Dit pad moest vrijgemaakt worden, zag ik, want haar ziel verkeerde in een toestand van beneveldheid en verwarring en kon met moeite zien waar het licht vandaan kwam. In plaats van omhoog keek de ziel omlaag en zag daardoor niet dat het licht letterlijk als koplampen in een dichte mist scheen; groot was later mijn opluchting toen ik zag dat ze na haar overlijden inderdaad goed thuisgekomen is.

Deze gebeurtenis had een diepe impact op mij, want het vervulde mij van ontzag en nederigheid voor het wonder dat Leven (en Eeuwig Leven) heet. Onverwacht werd ook ik gevuld met een licht en een gevoel van thuiskomen dat mij sindsdien niet meer verlaten heeft. Want de plek waarnaartoe ik haar ziel mocht helpen gidsen, was tevens de plaats waar mijn ziel vandaan kwam -een plek van eindeloze schoonheid, zuiverheid, heiligheid, helder als kristal. In een blog dat ik rond die tijd schreef, noemde ik deze plek ‘Atzilut’, de plek die volgens de joodse overlevering de sfeer is waar dat deel van onze ziel, dat nooit is afgedaald in de werelden eronder, eeuwig haar verblijfplaats heeft. Atzilut is de sfeer die het dichtst in Gods nabijheid te vinden is en ook wel vertaald wordt als ‘de eerste Emanatie’.

En, net zoals met God: Be Still and Know… is ook dit heiligdom in het binnenste van ons wezen, diep in ons hart te vinden.

De tweede impactvolle gebeurtenis vond een half jaar later plaats en bracht mijn wereld in één klap volledig tot stilstand: mijn drievoudige enkel- en beenbreuk. Het was april en het begin van de coronatijd.

Hoewel het natuurlijk niet leuk is om van het ene op het andere moment langdurig stil te moeten blijven zitten, heb ik deze hele periode rondom mijn ongeluk als een zegen ervaren. De tempel en de tabernakel moesten volledig stilgelegd worden om steviger geankerd en een woonstede voor de goddelijke Aanwezigheid te kunnen worden. Alleen zo kon het nieuwe Verbond dieper in het hart geëtst worden.

Want in het nieuwe Verbond is de Heilige Wet in de harten geschreven en worden wij zelf deze Heilige Wet. Dan hebben wij de oude ‘uiterlijke’ wetten vervuld en hebben we ze niet meer nodig om ons eraan te helpen herinneren. Wij buigen voor de God in het heiligdom van ons hart en voor dezelfde God die ook in het hart van onze medemensen te vinden is (hoewel veelal door henzelf diep weggestopt of zelfs ontkend).

We worden de hoeders van onze broeders en zusters. Dat wil zeggen: van de God die zich in hun kern bevindt. I AM my brother’s keeper. De drager van de goddelijke vlam, niet te mijner glorie, maar om de glorie van alles waarin zich een vonk van God schuilhoudt. Want IK BEN niet gekomen om te oordelen, maar te verlichten en het licht in zoveel mogelijk harten te ontsteken.

In een mystiek visioen zag ik vervolgens hoe een ring van licht -een gemeenschappelijke kern van schoonheid, zuiverheid en heiligheid- de joodse, christelijke en islamitische religies met elkaar verbindt. En hoe de Broeder- en Zusterschap van het Licht, als fakkeldragers voor het Goddelijke Licht op aarde, op zoek is naar draagvaten -dat wil zeggen mensen- die deze verbinding, dit Heilige Licht in Drieën, kunnen dragen en uitschenken aan de wereld. Datzelfde geldt voor de andere wereldreligies en levenswijsheden, want de belangrijkste boodschappers, leraren en meesters hiervan handelen in de Broeder- en Zusterschap van het Licht als één verenigd collectief (weliswaar met ‘individuele’ specialisaties al naargelang hun verdiensten tijdens hun groeiproces naar het volledig opgaan in God)

Zowel Shirley’s overlijden als mijn ongeluk brachten mij dit afgelopen jaar thuis. Dieper thuis in mijzelf en de meest zuivere plaats waar mijn ziel thuishoort. Maar na de terugreis naar huis volgt opnieuw de heenreis naar het leven. Opgeladen met de inademing van God volgt de uitademing naar buiten toe en na het binnentreden in het heiligdom de uitgang naar de wereld (zo scheef Ruusbroec in zijn mystieke minnezang).

Echter… eenmaal ‘terug de wereld in’ blijkt dat het pad intussen erg smal is geworden. Herboren worden in de Geest betekent dat diezelfde Geest je leidraad wordt. Geen externe bron, geen leraar of wijsheidsliteratuur kan je verder onderwijzen als je eenmaal op dit smalle pad bent beland. Je zult het zelf moeten doen, zelf het juiste onderscheidingsvermogen uitoefenen. Wat is waardevol voor de evolutie van je ziel en wat brengt je juist op een zijspoor?

Ver aan de horizon zie je vervolgens de Ster van Bethlehem gloren. Het is jóuw Ster. Je weet dat alléén jij die kan volgen. En je wilt hem niet uit het oog verliezen. Het is jouw sanctificatieproces, niet alleen voor jezelf, maar voor de hele wereld. En daarom weet je dat je standvastig moet blijven, je soms zelfs moet ontkoppelen van alles wat je uit evenwicht zou kunnen brengen. Of het nou informatie van anderen is, of de media, of iets wat om je heen gebeurt.

Nu is het echter niet zo dat ik helemaal ontkoppeld ben van de wereld die mij omringt. Sterker nog, ik heb een bewuste keuze gemaakt om me tijdelijk niet op mijn praktijk, maar weer meer op het onderwijs te richten. Op een bepaalde manier ben ik schijnbaar juist meer de wereld ingegaan door weer 3 dagen per week les te geven aan pubers tussen de 15 en 19 jaar (dus mijn eerste beroep uit te oefenen: docent Frans en ckv).

Hoewel het in spirituele kringen tegenstrijdig lijkt, helpt dit me juist om steviger en meer vastberaden op het smalle pad te blijven. Juist voor de pubers, die het in deze tijd extra zwaar hebben. Ik hou mijn verbinding met het Licht stevig vast en zorg ervoor dat mijn aura niet wiebelig wordt en gaat wankelen. Want alleen zo kan ik hun in de spirituele gebieden de galerij van hun eigen ziel laten zien en hen op het stralen van hun eigen ster wijzen. Is het daarbij toevallig dat ik juist dit jaar erg grote klassen heb met soms meer dan 32 leerlingen? Ik denk het niet.

Dit alles -tezamen met mijn revalidatieproces van de botbreuken – verklaart mijn stilte op Facebook. Ik ben me ervan bewust dat datgene waarmee ik me verbind, etherisch terug te vinden is in mijn aura.

Om die reden hou ik me eveneens afzijdig van discussies op fora over wel of geen mondkapjes dragen of over wat feit of fabel is (bijvoorbeeld). Ik treed bewust niet op de voorgrond, en als ik al verzet ergens tegen zou willen plegen, dan zou ik dat in stilte doen.

Ik zou anderen in stilte de weg naar hun vrijheid wijzen. Ik zou hen opmerkzaam maken op hun eigen Ster van Bethlehem. Ik zou met mijn voorbeeld duidelijk willen maken, dat de enige wet waar ik voor buig, de Heilige Wet is. Ik zou vervolgens al mijn aandacht en focus erop richten, om zelf deze Heilige Wet te worden. Al het andere waar ik me op zou richten, zou mijn aandacht versnipperen en mijn aura wankel maken. En daarmee ook die van mijn leerlingen.

Daarom las ik bewust tijd in voor Heilige Stilte. Die Stilte is nodig om ons onze goddelijke oorsprong te herinneren en om het Christuslicht in onszelf te laten groeien. En om ons op te laden met dit Licht en het terug de wereld in te brengen, welke bezigheden we daar ook hebben.

Want niet de zesde dag waarop volgens de Bijbel de mens geschapen werd, is de belangrijkste dag. Het was de zevende dag, de shabbath (van het Hebreeuwse sjeva = zeven) waarmee de Schepping volbracht werd. Juist deze zevende dag werd gezegend en heilig gemaakt om onze band met de Bron te herinneren en te hernieuwen. En om ons te inspireren om hoeders van de aarde te worden en te groeien in zuiverheid en heiligheid.

Heiliging is niet voor een enkele uitverkorene weggelegd. Niet alleen voor de profeet, de boodschapper of de (christelijke) weldoener. Heiliging -sanctificatie- is het pad dat voor ons allen open ligt. Zeker in deze tijd, op weg naar een stille kerst. Wij kunnen allemaal onze eigen Ster van Bethlehem volgen, wanneer we dit willen. Het is een smal en zeker geen gemakkelijk pad, maar wel een dat loont: aan het eind vinden we het Christuslicht dat door ons heen geboren wil worden.

Het is eveneens een pad bezaaid met vele zegeningen.

Treed dus binnen in de Heilige Stilte.

Be Still

and Know

that I AM God (Psalm 46:10).

Op de foto: zwaantje tussen moeders vleugels door Maddy van der Pas (Roots kalender 2021)