Dans met de eenhoorns (verdwaald tussen de dimensies)

Door Wytske Jónás, 21 november 2016

Hieronder vertel ik het aangrijpende verhaal van een jonge vrouw, die zo’n vijftien jaar geleden begon te verdwalen tussen de dimensies. Het lukt haar niet om gelukkig op aarde te zijn, en de geestelijke gezondheidszorg zit met de handen in het haar. Deze tekst is bedoeld als hart onder de riem voor mensen die hetzelfde meemaken met een dierbare, maar ook als oproep aan geestelijke gezondheidszorgers om verder te kijken dan de huidige kaders. Het is het verhaal van een paranormaal begaafd iemand, die hierin de weg is kwijtgeraakt. En dat geldt voor vele anderen die op deze manier in de GGZ terechtkomen. Voor de jonge vrouw in dit verhaal is het mogelijk te laat, maar hoe meer mensen wakker worden op dit punt, hoe meer leed we kunnen besparen voor mensen die nog wel hierin geholpen kunnen worden.

Uit persoonlijke overwegingen (en omwille van de privacy) heb ik besloten om de namen in de tekst te wijzigen of af te korten tot een initiaal. De meeste afbeeldingen zijn afkomstig van de gratis afbeeldingensite Pixabay.

Thee met Eleonora

Juli 2013

Met trillende handen schenkt ze voor zichzelf een kopje thee in. Ze vraagt of ik ook een kopje wil. Ik kijk naar de manier waarop ze neerknielt en haar handen om haar theekopje vouwt. In haar gekleurde kamerjas lijkt Eleonora, ondanks haar geblondeerde haren die bijeengehouden worden in een lukrake knot, zo weggelopen uit een afbeelding van een Japanse courtisane die een theeceremonie houdt. Haar hoofd is licht omlaag gebogen en ze mompelt onhoorbaar in zichzelf. Ik aarzel, kijk naar de waterkoker waarin ze zojuist ook sperzieboontjes heeft gekookt en vervolgens naar de kopjes die al dagen niet afgewassen zijn. ‘Ja’, zeg ik. ‘Ik lust wel een kopje’.

Zomer 2010

Ze is helder, haar ogen staan goed. We kletsen en lachen wat en drinken thee. Een paar maanden geleden is ze teruggekomen uit Australië omdat ze heimwee had en het niet goed meer ging tussen haar en haar bijna twee keer oudere echtgenoot. Kort daarvoor was ze met hem in het huwelijk getreden en het was voor hem dat ze naar Australië was verhuisd. Haar Nederlands heeft inmiddels een Australisch accentje, maar ik ben blij dat ze terug is. Ik begon me een beetje zorgen te maken nadat ze ineens gestopt was met het beantwoorden van mijn mails. ‘Wat als het daar mis gaat?’ spookte het door me heen. ‘Zal daar dan goede zorg voor haar zijn?’ In 2001 was ze in Nederland voor het eerst opgenomen in de kliniek na een bad trip met LSD. Hoewel ze hier nooit volledig van herstelde, leek ze het daarna aardig te redden- ondanks een verhoogde gevoeligheid voor een nieuwe opname.

Een paar weken na haar terugkomst in Nederland wordt ze inderdaad opnieuw opgenomen. Nee, het gaat niet goed. Ze is de weg kwijt. Maar ze krabbelt er weer bovenop, hoewel ze even goed knock-out lijkt geslagen door alle angsten en paniek die in haar binnenwereld omhoog zijn komen drijven. Het lijkt of ze deze niet meer kan parkeren en ze krijgt medicatie om haar overspoelende emoties en ‘waanideeën’ ‘eronder’ te houden. Ze wil de medicijnen niet, maar ook niet de pijn. Die pijn, die zowel in haar binnenwereld als in haar lichaam zit, is te groot voor haar. Haar man vliegt een paar keer heen en weer, ze bellen dagelijks, maar het wordt steeds duidelijker dat ze niet terug kan keren. Ze mist Australië, vooral de natuur en de dieren. Op een gegeven moment escaleert het contact en wordt de scheiding ingezet.

Najaar 2010

We lachen, eten roti en drinken thee bij mij thuis. Ze zegt dat ze droomde dat op het moment dat ze kopje onder dreigde te gaan, ik haar telkens weer omhoog hielp te komen. In haar droom voelde ze, dat ik dat zou blijven doen. ‘Het was geen gewone droom,’ vertelt ze. ‘het was een spirituele droom die vooral over mijn ziel ging. Je hielp me op een diepere laag.’ We praten regelmatig over spirituele dingen, want we ervaren veel dingen hetzelfde. We praten moeiteloos over de wijsheid van dolfijnen en walvissen, over het telepathisch communiceren met dieren, over engelen en het verbonden zijn met andere sterrenstelsels en de eenhoorns. Die eenhoorns horen echt bij haar -ze tekent en schildert ze met zichzelf ernaast –tenminste, de meisjes lijken eigenlijk ook op haar. Eleonora is paranormaal hoogbegaafd en loopt mij daarin altijd een paar stappen vooruit. Ik luister naar wat ze vertelt, en ben vermoedelijk de enige die het geen onzin vindt. Ik voel dat ze blij is, dat ik haar niet voor gek verklaar. Wat ze vertelt, is waar vanuit de dimensie waarin ze het beleeft. Ze heeft geen televisie, internet of smartphone om aan informatie te komen, maar pikt alle dingen zelf zo op uit de ether.

Niets meer om het lijf

Het verschil tussen haar en mij is echter, dat ik geaard ben en zij helemaal niet. Haar kruinchakra staat wagenwijd open en ze kan steeds minder goed de juiste informatie filteren, omdat ze niet in haar eigen centrum en niet goed gegrond is. Ze is niet verbonden met haar fysieke lichaam en Moeder Aarde. Ook wordt het steeds moeilijker om haar daarbij te helpen omdat we haar moeten uitleveren aan de zorginstanties en de medicijnen hun ravage beginnen aan te richten vanbinnen. Maar de impressies, de pijn en de ‘waanbeelden’ (zoals haar omgeving ze noemt) houden niet op- integendeel.

Omdat ze niet geaard is, begint ze astraal steeds meer lastig gevallen te worden. De paar keren dat we nog aardingsoefeningen kunnen doen is het voor haar iedere keer alsof ze voor de eerste keer grond onder haar voeten voelt. Vanbinnen voelt ze echter één groot gat, waaruit ze zelf verdwenen is. In haar eigen innerlijke huis is ze niet aanwezig, en de deuren en ramen staan wagenwijd open. Iedereen mag ongevraagd binnenkomen, en dat begint ook steeds vaker te gebeuren. Het dwalen tussen de dimensies is begonnen. Licht en Duister beginnen hun angstaanjagende dans in een jonge vrouw die letterlijk en figuurlijk niets meer om het lijf heeft om zichzelf te beschermen.

Augustus 2016

Ik droom wel vaker over Eleonora, maar van deze droom word ik heel verdrietig. In mijn droom rij ik samen met F. en schieten we ineens door naar een soort woestijn. We zijn op zoek naar haar en we weten niet waar ze is. Ineens worden we ons ervan bewust, dat er overal om ons heen uitgedroogde lichamen liggen van mensen die hier omgekomen zijn. Ik ga op zoek naar Eleonora, maar het is onbegonnen werk. ‘We vinden haar niet meer terug’, zeg ik. ‘Ze is onvindbaar en onbereikbaar geworden voor ons.’ Op dat moment word ik verschrikt wakker.

F. helpt haar veel in het dagelijkse leven. Hij heeft een hart van goud en weet bovendien de weg binnen de instanties. Ook stapt hij zonder morren soms midden in de nacht in de auto om haar ergens op te halen of weg te brengen. Ik merk, dat het ook voor hem steeds moeilijker wordt om te zien, hoe ze aftakelt. Het gezeul tussen extramuraal en intramuraal is in volle gang. De medicijnen werken allang niet meer en hebben inmiddels grote schade aangericht. Ze klaagt dat ze ze niet meer wil, omdat de angsten en de paniekaanvallen alleen maar toenemen. Het enige wat ze doet, is huilen, huilen, huilen. Zelfs een telefoongesprek voeren gaat niet meer. Of lopen. ‘Moet ik eerst mijn linkervoet neerzetten of mijn rechtervoet als ik wandel?’ Het is geen grap, het is bittere ernst en een existentiële kwestie waar ze het antwoord niet op weet. Iedere dag stelt ze deze zelfde vraag en iedere keer barst ze daarop in huilen uit.

De stemmen in haar hoofd zijn ook ondraaglijk. Een aantal jaren geleden begon ze overspoeld te raken door beelden uit vorige levens. Het is duidelijk dat er entiteiten in haar aura zitten en ook zitten er schuld- en schaamtegevoelens uit het verleden. Geen van haar hulpverleners begrijpt waar deze vandaan komen. Voor hen zijn het waanbeelden omdat ze totaal geen kijk hebben op wat zich op het spirituele vlak van haar ziel afspeelt. Als ze al überhaupt in het bestaan van de ziel geloven. Wanneer je Eleonora vraagt waar ze vandaan komt, antwoordt ze dat ze uit Lemurië en Andromeda komt. Welke hulpverlener begrijpt dit?

Eruit gevlogen

Mensen als Eleonora staan vaak volkomen alleen en machteloos in hetgeen hen overkomt. Zij zijn niet gek, maar met name niet geaard en energetisch onvolledig beschermd. De verbinding tussen hemel en aarde is spaak gelopen. De meeste hulpverleners weten echter niets over de spirituele achtergronden en consequenties van deze splitsing. Ze zijn er niet mee bezig en vragen er ook niet naar. Wanneer ze dat wel doen, zouden ze kunnen ontdekken dat Eleonora’s kundalini en haar derde oog ooit te snel geactiveerd werden. Ze hadden kunnen ontdekken dat zij spiritueel altijd zeer open en actief is geweest –met tarot, yoga, kristallen en dierenfluisteren. Door hier geen oog voor te hebben, missen ze een belangrijk punt in het eventuele helingsproces –te weten het verdwaald zijn tussen de dimensies en het niet veilig en verbonden thuis zijn in de aardse lichamen van de meest dichte frequentie (vooral fysiek en emotioneel lichaam).

Eleonora staat hierin overigens niet alleen. Met haar zijn er duizenden anderen mensen die ‘eruit gevlogen’ zijn en hiervoor geen goede behandeling ontvangen in de klinieken. Ze zijn uit hun onderste chakra’s en uit hun fysieke lichaam geschoten, en trekken zich gaandeweg steeds verder terug uit het ‘aardse’. De trieste paradox is dat hun vier aardse lichamen niet meer verbonden zijn en ze er toch nog aan gebonden zijn- en dat veroorzaakt pijn. In plaats van onderdrukkende en schade toebrengende medicijnen, zouden deze mensen met name zorg voor de ziel en hulp bij de verbinding tussen hemel en aarde moeten ontvangen. Het is een spirituele wet, dat hoe hoger het licht is dat iemand vangt, hoe krachtiger deze verbinding en de onvoorwaardelijke acceptatie van het zelf moeten zijn om de schaduw -die ook meekomt uit zowel het collectieve als persoonlijke onderbewuste- zinvol te kunnen hanteren.

Ik heb helaas het vermoeden dat de medicijnen niet alleen het gevoelsleven afmatten, maar ook een echt veilig thuiskomen in het fysieke lichaam in de weg staan. Mensen als Eleonora voelen hun lichaam niet meer van binnenuit waardoor dit lichaam en hun energieveld juist nog meer open gaan staan voor ongewenst bezoek. De angstspiraal wordt versterkt, want waar moeten zij nu nog een veilig heenkomen vinden? Wie gaat er terug in een huis waarin inmiddels teveel andere onheilspellende energieën hun intrek hebben genomen? En waarvoor de kracht ontbreekt om ze allemaal eruit te zetten of het huis opnieuw te versterken? Jaren voordat Eleonora haar eerste psychose kreeg, las ik een boekje van André Breton –getiteld Nadja. De pleidooi die Breton hierin hield voor een andere behandeling van psychiatrische patiënten is me tot op de dag van vandaag bijgebleven.

September 2016

In meditaties ben ik veel met Eleonora bezig. Ik vraag hulp en verlichting voor haar lijden. Ook vraag ik wat ik voor haar kan doen. Als antwoord ontvang ik een beeld waarin ik mezelf een diepe afgrond naar beneden zie gaan. Het is donker en ik durf niet alleen af te dalen –wat als het me niet lukt om terug naar boven te keren? Ik krijg een engel mee, die met me mee omlaaggaat. De engel blijft halverwege wachten en het laatste stuk daal ik zelf af. Onderaan zit Eleonora, in elkaar gedoken. Ik blijf bij haar, ik doe niets anders dan bij haar blijven. Na een tijdje krijg ik haar mee en komt ze met mij naar boven. We klimmen omhoog. Halverwege verandert haar energie en lijkt ze lichter te worden. Eigenlijk weet ik al wat er gebeurt, maar ik voel dat ik verder moet gaan. Wanneer ik eenmaal boven ben, weet ik dat zij halverwege haar fysieke lichaam heeft losgelaten, maar dat haar ziel ongeschonden naar boven is gekomen. Ik voel me verdrietig en opgelucht tegelijk. Verdrietig op fysiek niveau en opgelucht op het niveau van mijn ziel.

De engelen

November 2016

Ik onderga een heel bijzondere en waardevolle engelenhealing. De geefster ervan is meditatief afgestemd op wat ze bij mij ziet gebeuren, welke lichtwezens allemaal bij me komen. Omdat een van mijn vragen Eleonora betreft, tunet ze op haar in en ziet haar ook. Ze is echter onbereikbaar waar ze nu is. ‘Ik zie dat jullie zielen heel erg met elkaar verbonden zijn. Jullie band gaat zo diep, die gaat al over vele levens heen en zelfs voorbij Liefde. Het klinkt vreemd en ik kan het niet goed uitleggen wat daarmee precies bedoeld wordt, maar dat is wat de engelen mij duidelijk maken. Jullie band is van goud en jullie zielen zullen altijd verbonden blijven.’

Ik luister terwijl ze verder vertelt. ‘Het is dat de aarde qua zwaartekracht aan haar trekt en haar niet zomaar laat gaan, maar ze is eigenlijk al op de plek waar ze vandaan komt. Ik zie dat ze van een heel ander sterrenstelsel komt. Ze komt van heel ver en haar energie is behoorlijk hoog. De dimensie waar zij vandaan komt, is te hoog nog voor nu op aarde, op dit moment. Wat zonde, ze heeft zo’n hoge energie bij zich, als ze die weet te gebruiken, kan ze zoveel betekenen voor het proces waar de aarde nu in zit.’

De woorden verrassen me niet echt. Ik weet dat Eleonora en ik op het niveau van onze zielen verbonden zijn en ik herinner me dat ruim tien jaar geleden enkele helderziende mediums iets soortgelijks over mijn energie hadden verteld –dat ik van ver kom en een hoge energie draag. Ik ben blij dat Eleonora en ik de gesprekken voeren die wij voeren. Dat er tenminste iemand bij haar is, die ook op een andere laag naar haar luistert. Maar daarnaast ben ik ook verdrietig, dat het zo mis is gegaan. Dat ze de verbinding met moeder Aarde niet heeft. Een verbinding die maakt dat ik zoveel van de Aarde hou, dat ik haar zou missen wanneer ik straks niet meer terug zou keren. En dan heb ik het over Moeder Aarde, zoals ik haar diep vanbinnen zelf ervaar- met haar groene kleden en blauwe sluiers, elementale wereld en wonderschone flora en fauna.

De geefster van de engelenhealing vertelt me, dat ik op dit moment niet veel voor haar kan doen, behalve haar ondersteunen en er voor haar zijn. Omdat de lijntjes met de aarde inmiddels zo flinterdun zijn geworden, moet het ons niet verbazen wanneer haar ziel op een dag de keuze maakt om haar helemaal terug te halen. De keuze is aan de ziel die daarbij rekening houdt met karmische afwikkelingen en ook andere banden die haar nog hier houden. De engelen vragen om mijn verlangen om haar hier te houden liefdevol te laten varen. Dat betekent niet haar loslaten, maar mijn verlangen. Onze zielen zullen altijd met elkaar verbonden blijven, wat er ook gebeurt. Bovendien –laten ze me weten- kunnen ze dan nog effectiever via mij werken, omdat alles volgens goddelijk plan verloopt en er geen persoonlijk verlangen tussen staat. Als cadeautje laten ze me weten hoe ze al geruime tijd via mij werken tijdens de sessies die ik op cliënten geef, en hoe dat nog makkelijker kan gaan voor hen wanneer ik me volledig aan het goddelijke plan overgeef.

Rendieren en eenhoorns

November 2016

Natuurlijk doet het me pijn en verdriet Eleonora zo te zien. Natuurlijk zou ik haar graag helpen, en weet ik zelf ook niet goed hoe. In Eleonora leeft een stil verlangen – dat ze een keer in haar leven de natuur en het leven op een hoeve in Hongarije kan ervaren. Ik heb haar beloofd dat ik haar een keer mee zal nemen wanneer ze krachtig en stabiel genoeg is. Ze is er nog nooit geweest en gezien haar huidige toestand is het ook niet verstandig dat ze zonder goede begeleiding daar naartoe gaat. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen, ik zie alleen dat ook de hulpverleners met hun handen in het haar zitten. Ze weten het niet meer en ze kunnen geen land meer met haar bezeilen. Medicijnen werken niet en ze kan niet voor zichzelf zorgen.

Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar dicht tegen me aan. Zojuist heb ik haar een grote doorzichtige kerstbal gegeven met twee witte rendieren erin die overgoten worden met gouden glitters wanneer je de bol schudt. Ze is er blij mee, ook al weet ik dat de bal mogelijk verdwijnt in de kliniek of sneuvelt omdat ze alles met trillende handen vastpakt. Ze houdt haar koffie vast, ineengedoken en met het hoofd op de borst. Ze vraagt niet meer of ik wat wil drinken. Ze vraagt niets. Ze huilt. Af en toe komt er een zin uit. Ze zegt dat ze er al anderhalf jaar uit wil, maar dat ze weet dat ze dat niet zelf moet doen. Ze wacht tot ze eindelijk gehaald wordt. Waarom duurt dat zo lang?

Opnieuw tranen. Het is etenstijd. Ze krijgt van de zuster de keuze tussen vegetarisch of niet-vegetarisch eten. Ze kiest voor de vegetarische hutspot. De porties zijn voorverpakt. Ik vertrek en laat haar met pijn in mijn hart achter. Het laatste wat ik zie is dat ze huilt boven haar eten en vervolgens met een vies gezicht de hutspot wegschuift. Terwijl ik wegloop, vraag ik me ineens af of we ook daarin op elkaar lijken en ze gewoon ook nooit van hutspot heeft gehouden. Ik laat de vraag voor wat het is, omdat ik het antwoord zelf ook niet meer weet.

Voor mijn geestesoog verschijnt een van haar gemaakte schilderijen, met een prachtige eenhoorn die naast een meisje staat. Toevallig heb ik me onlangs wat meer in eenhoorns verdiept –het zijn wezens van een ultiem hoge trilling die voor ons menselijk oog niet te zien zijn. Hun energie wordt gelinkt aan de zevende tot en met negende dimensies en het zijn zuivere wezens van onvoorwaardelijke liefde. Diep in mijn hart hoop ik dat Eleonora, het lichtkind, weer de dans mag aangaan met deze wonderschone wezens. Of het nu op aarde is of in een andere dimensie. Ik hoop dat ze weer met hen gaat dansen, lachen en stralen. En zingen, want dat kan ze ook goed…

Wytske Jónás is hypno- en regressietherapeute en ascentiecoach bij Je Wilde Ware Zelf (Leiden). Zij deelt ervaringen uit haar eigen bewustwordingsproces om anderen te helpen de stap te maken naar de ‘Nieuwe Aarde’ of ‘Vijfde Dimensie’- waarbij we leren leven vanuit ons hart en in verbinding met onze ziel. Ook begeleidt zij hierin mensen in haar praktijk te Leiden. Wie ondersteuning wenst op het pad naar ascentie of meesterschap, of wie blokkades wil oplossen uit dit of een vorig leven, kan contact opnemen via contact.