Dat wat Was, Is en altijd Zal Zijn

Het is heerlijk om in tijden van stilte & inkeer weer dingen op te pakken die anders maanden, zo niet jaren blijven liggen. Voor mij is één van die dingen het nieuw leven inblazen van het Hebreeuws dat ik als jongere leerde. Dit doe ik door delen uit psalmen, het Hooglied (Shir haShirim) en de ‘Sefer Yetzira’ (het boek van de schepping) te leren.

Waarom? Een aantal maanden geleden zag ik in een visioen de vurige lichtletters van het Hebreeuws naar me toe komen. Zij waren bezield met leven en scheppingskracht en er is ooit een tijd geweest dat de kracht en het licht van deze lichttaal, die rechtstreeks uit de hoogste sferen kwam, begrepen werden door een zuivere groep ingewijden en (hoge)priesters en (hoge)priesteressen. Zij waren in staat om het zuiverste en ‘hoogste’ licht van de Schepper door hun lichamen (fysieke tempel) te laten gaan en de trillingen daarvan door te geven aan de wereld om hen heen. Dit deden ze door gebed, meditatie en ook het spreken van de heilige letters.

In de oude Hebreeuwse traditie (en de mystieke kabbalah) wordt de wereld onderverdeeld in vier sferen: Atzilut -de sfeer die het dichtst bij de Schepper is en waar een deel van onze ziel (de neshama) altijd vertoeft omdat zij nooit is afgedaald in de sferen daaronder; Beriyah – de sfeer waarin wij kunnen scheppen met onze gedachtenkracht; Yetzirah – de sfeer van de emoties en waarin het woord vorm en gestalte krijgt; en Assiyah – onze fysieke en tastbare wereld waarin wij doen en handelen.

Wanneer de ingewijden en hogepriesters en -priesteressen het Goddelijke Licht in hun fysieke tempel opvingen (te beginnen in het heiligdom van hun hart), hielpen zij dit licht (Or Ein Sof) omlaag te brengen via de sferen en deze ook via het gesproken woord te verklinken en verankeren in de wereld (in den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God). Dit was een zeer heilige traditie. De Woorden werden altijd eerst in het hart ontvangen.

Ook Mozes schijnt -zowel volgens de mystieke kabbalah als volgens de esoterische overlevering van de Essenen- zijn openbaringen aanvankelijk rechtstreeks in het hart te hebben ontvangen, en die woorden waren een andere versie dan de uiteindelijke tafelen die in het Oude Testament werden opgetekend. Hij ontving de woorden ‘Ehyeh Asjer Ehyeh’ (Ik Ben Die Ik Ben of nog preciezer: Ik Zal Zijn) en ook werd hij in de naam YHVH (יהוה) ingewijd.

Deze naam YHVH (het tetragrammaton יהוה) bestaat uit het werkwoord ZIJN in drie tijden: (het/hij/zij) was, is en zal zijn. Niemand weet precies wat de juiste uitspraak is van de vier letters; door sommigen wordt het gelezen als ‘HaVaYaH’, door anderen als YeHoVaH of JaHVeH. De Hebreeuwse letter V heeft daarbij ook nog een bijzondere positie: het kan als een medeklinker V of W uitgesproken worden, maar ook als de klinker O en OE -afhankelijk van de positie van het woord waar het in voorkomt. In het Nederlands komen we ook vaak de weergave JHWH tegen.

In YHVH, of HaVaYaH, lezen we dus eigenlijk: Dat Wat Was, Is en (altijd) Zal Zijn. Deze naam is zo heilig, dat Joden hem niet uitspreken, maar in plaats daarvan zeggen: Adonai (Mijn Heer).

Uit niets blijkt echter dat de naam mannelijk is; het gaat immers om een werkwoord, een staat van zijn of preciezer nog: een staat van wording, omdat God nooit gevangen kan worden in één enkel moment. Waar het Goddelijke verblijft, bestaat geen tijd -noch verleden, heden en toekomst. Het Goddelijke is altijd ‘zijnde’ en ‘wordende’.

Nauw verwant met het tetragrammaton YHVH יהוה is de naam van Yeshua. Yeshua is de Hebreeuws-Aramese versie van Jezus en bestaat uit één letter extra: de Shin ש, uitgesproken als ‘sh’. Zo staat er dan in het Hebreeuws YHShVH en dit betekent: YHVH bevrijdt/verlost. Het is een heilige naam waar goddelijke kracht doorheen stroomt en degene die deze naam aanroept en erop mediteert, ontvangt automatisch de zegening en bescherming ervan (van Yeshua, van de naam of van de heilige letters: de mystieke traditie maakt geen onderscheid!).

De letter Shin ש is zelf ook een heilige vuurletter. In de mystieke traditie -zowel joods als christelijk- staat deze letter symbool voor de Heilige Geest en de Shechina-de vrouwelijke aanwezigheid binnen God en waarvan de naam ook met deze letter begint. De ziel probeert, op haar weg door de sferen heen, de goddelijke energie naar de ‘lagere werelden’ (ook aarde) te brengen en deze Heilige Geest/Shechina te belichamen en een woonplaats te geven. Tijdens de shabbat (ja, ook dit woord begint met de ש) is zij het die wordt uitgenodigd om haar intrek te nemen in de harten van de mensen. Zij verblijft namelijk in het Heilige der Heiligen en alleen wanneer iemand zijn/haar hart voldoende zuivert, kan hij/zij blijvend contact met haar onderhouden (want zoals ik al vaker schreef, bevindt dit Heilige der Heiligen zich in ons eigen hart).

Tijdens de shabbat worden ook de kaarsen aangestoken voor de Shechina om haar uit te nodigen om bij en in de mensen te komen. De letter Shin ש wordt dikwijls afgebeeld met drie vlampunten en staat ook symbool voor de drievoudige vlam van Liefde, Wijsheid en Macht/Kracht die wij in onze harten mogen ontsteken. Zo worden ook wij dragers van de goddelijke vlam in ons hart en de naam Yeshua betekent daarom eigenlijk: ‘hij/zij die het Goddelijke Zijn/Worden op aarde belichaamt door het dragen van de goddelijke drievlam in zijn/haar hart. Hij/zij is daarbij de belichaming van YHVH die verlossing brengt’.

Op de eerste afbeelding zie je de twee namen: die van YHVH en Yeshua (die daar ook kan worden uitgesproken als Joshua of Jehoshua).

Er zit dus goddelijke kracht/licht in de heilige namen. De Hebreeuwse letters maken deel uit van een lichttaal uit de hoogste sferen dichtbij God. Dat wisten de oude ingewijden en hogepriesters en-priesteressen. Zij konden dit goddelijke licht in hun hart ontvangen en via hun aardse belichaming doorgeven aan de wereld. Er was toen nog sprake van een rechtstreekse verbinding tussen deze ‘zuiveren’ en hun Schepper en dit was dan ook een heilige traditie die voor de spirituele groei van zielen (terugkeer naar de eenheid in God) en het hoogste goed van allen bedoeld was.

Toen echter de algemene trilling op aarde daalde, en het hoogste licht versluierd moest worden -niet om haar, maar de aarde te beschermen- werd deze rechtstreekste verbinding tussen de Schepper en de aarde via de Lichtletters opgeschort en de ‘lichtkraan’ dichtgedraaid. Dit werd gedaan om misbruik van de goddelijke lichttaal te voorkomen. Alleen de serieuze esoterische zoekers konden, op voorwaarde dat hun intentie zuiver was, door lang mediteren en studeren een glimp van de oorspronkelijke hogere luister en scheppingskracht van de taal en de vuurletters opvangen.

Binnen het mystieke jodendom bestaat er een traditie die gericht is op het mediteren op de Hebreeuwse letters opdat zij opnieuw hun mysteriën ontsluiten en de zoeker terugverbinden met de Bron. Men kan daarbij weleens wekenlang één enkele letter contempleren! Ik doe dat soms ook, en dat geeft diepe en mooie inzichten. Sowieso leent het Hebreeuws zich -net als de andere Semitische talen als het Aramees en het Arabisch- goed voor mystieke contemplatie. Dat zit ook diep in deze culturen ingebed.

Stel je bijvoorbeeld Yeshua voor, die zijn parabels vertelt aan de groep mensen om hem heen. Omdat elke combinatie van letters en woorden op velerlei manieren te ontvangen en te interpreteren is, is het heel goed mogelijk dat er evenveel recepties zijn van deze verhalen als dat er luisteraars waren. Yeshua was zich goed bewust van deze veelzijdige interpretatie van de taal die hij sprak en wist dat uit elk zaadje dat hij bij zijn toehoorders plantte, precies de juiste en passende bloem voor diegene zou opbloeien.

Dat is de Levende Traditie van Gods Woord en Licht die hij voorstond, en die anders is dan het leven naar de ‘dode’ letters en teksten in de oude

geschriften. Een letter en een tekst zijn ‘dood’ wanneer hun stroom afgebakend en ingedamd is en wanneer ze in dogma’s gevangen worden. Op deze manier kunnen ze niet langer de levende traditie doorgeven. Ze worden dan niet meer via belichaming en de binnenwereld (het co-creatieproces) van de ontvanger naar buiten geklonken en gebracht.

Wanneer iemand echter die traditie weer oppakt, gebeurt dat wel weer. We leven nu in een tijd waarin de oude geschriften niet overboord hoeven te worden gegooid, zoals sommige lichtwerkers jammer genoeg denken. Integendeel: de oude geschriften en de oude letters worden opnieuw belichaamd en komen zo tot leven. De lichtkraan is weer opengedraaid. Zij die hun harten voldoende hebben gezuiverd, kunnen deze weer ontvangen. Zij vernieuwen de geest van het oude en brengen deze op een hoger plan.

Het oude Israël is daarbij zeker niet ‘dood’. De naam zelf betekent binnen de mystieke traditie namelijk niets minder dan: ‘rechtstreeks naar God’. En dat zou aan heel wat spirituele zoekers en lichtwerkers die momenteel in deze roerige tijden van hot naar her lijken te gaan in de energie, wel eens de gewenste gronding en aarding kunnen geven. Mediteren op de lichtletters en de heilige namen van YHVH en Yeshua kan daarbij uitkomst bieden.