De Dans met Venus

Door Wytske Jónás, 10 april 2020

Een boodschap

‘Het schoonste van alles is wanneer de wereld om je heen stilvalt, waardoor je de volmaakte schoonheid van het goddelijke in je wezen kunt ervaren.’

Met deze boodschap werd ik zondag 5 april wakker. Terwijl ik mijn tanden poetste, liet ik deze woorden door me heen gaan. Ik vroeg me af wanneer ik dan die volmaakte stilte, dat volledige stilvallen om mij heen zou meemaken. Tijdens deze coronacrisis had ik zelf nog weinige momenten van totaal nietsdoen ervaren, omdat mijn beroep onderdeel uitmaakt van de vitale sector. Ik was sinds de afkondiging van de maatregelen juist harder aan het werk om alles volgens de nieuwe richtlijnen rond te krijgen. ‘Ik geloof dat het inderdaad waar is, dat in de stilte de volmaakte goddelijke schoonheid ervaren kan worden. Wie weet lukt het me volgende week eindelijk om die heerlijk in de lentezon te gaan beleven,’ dacht ik op dat moment in stilte voor mijzelf.

Andere beelden drongen zich daarna bij me op. Ik had die nacht gedroomd dat een groep mensen rondom mij heen monsterend mijn voeten bekeek, waardoor ik mij heel kwetsbaar voelde. Mijn aarding was niet goed, ik had betere gronding nodig. Sinds het wakker worden voelde ik mij eveneens wat ‘wobbelig’, alsof ik energetisch niet goed in mijn lichaam was terug gekomen. Misschien was er interferentie in mijn aura?

Voor ik in slaap was gevallen, had ik de dans van Venus met de aarde gezien. Iedere keer wanneer Venus terugkeert in mijn bewustzijn, maakt dit mij erg blij. Ik voel mij dan nog dieper verbonden met mijn Venusiaanse broeders en zusters, de meesters van het Licht en in het bijzonder Sanat Kumara, die ik heb leren kennen als een spirituele vriend en vader. De afgelopen tijd heb ik ook opnieuw intensiever met Venus’ energie gewerkt, omdat mijn zielentaak gekoppeld werd aan een grotere missie om de goddelijke schoonheid, heiligheid en zuiverheid terug in het bewustzijn van de aarde te helpen brengen. Het gaat hierbij om de goddelijke schoonheid, zuiverheid en heiligheid waarvan alle schepselen deel uitmaken, maar die zo velen van ons zijn vergeten of menen te hebben verloren (of verdrietiger nog: waarvan ze het bestaan ontkennen).

Vanuit het kosmische Heilige Hart draagt Venus deze energie als ‘doorgeefluik’ op ons over, en diegenen die hiervoor wakker zijn pikken deze op en geven deze verder aan de wereld door. Daarbij reinigen ze tegelijkertijd het aardse collectieve geheugen, waarbij Venus’ energie in de oude duale energie gekaapt, verdraaid en verkeerd gehanteerd werd (o.a. als uitdrukking van ongeremde seksuele begeerte, maar ook als concept van schoonheid die vanuit een lagere trilling begrepen werd).

Toch was deze nacht anders. Ik zag de dans van Venus en de aarde en hoorde dat het belangrijk is om de energie van Venus nog beter in de aarde te gronden en te verankeren, zodat zij minder snel vervluchtigt. Juist in deze bijzondere en roerige tijd is dat essentieel, omdat de herinnering aan de goddelijke schoonheid en de volmaakte harmonie de kracht heeft om mensen door de zware energie heen te helpen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan haar aardse manifestatie in een prachtig stukje natuur, een bekoorlijke lichtval, een mooie vaas met bloemen of een schitterend schilderij of muziekstuk.

Schoonheid straalt haar licht rechtstreeks door de duisternis heen, zoals zij dat op ieder cruciaal moment in de menselijke geschiedenis heeft weten te doen. Aangeraakt door het goddelijke licht van schoonheid en heiligheid worden mensen even uitgetild boven hun dagelijkse zorgen en kunnen zij het meest verhevene en het meest volmaakte in al diens stralendheid aanschouwen. Soms in een enkele flits, waardoor het licht naar binnen kan dringen en de ziel wakker wordt gekust. Soms in vervoering, waarbij iemands als gedragen door een engel in een hogere trillingsfrequentie komt. Schoonheid is als een goddelijke lichtflits die de ziel uit haar innerlijke kerker bevrijdt en haar het wonder van haar eigen goddelijkheid helpt herinneren. Alleen al het kijken naar de bloemmandala die Venus als hemellichaam in haar omloopbaan in ons zonnestelsel maakt, kan ons dit in herinnering terugbrengen.

Een fietstocht

Diezelfde zondag stapten mijn vriend Peter en ik op de fiets om van het lenteweer te kunnen genieten. Het was de eerste keer sinds de coronamaatregelen dat we onze stad (Leiden) verlieten en we fietsten via Wassenaar naar Den Haag om mijn moeder aan de deur gedag te kunnen zeggen. Ik had haar al enige tijd niet gezien, maar uit voorzorg zouden we niet op bezoek gaan. Onderweg plukte ik een pinksterbloempje en knabbelde daar even op. Pinksterbloemen zijn eetbaar (lekker door de salade), maar dit bloemetje smaakte onaangenaam naar plaster en witte verf (die associatie wekte het althans bij mij op). Verwonderd vroeg ik me af wat hier de boodschap van was en waarom de smaak daarna nog lang bleef hangen in mijn mond.

Na een kort gesprek op afstand bij mijn moeders deur togen we verder. Het was enkele luttele minuten later en een paar straten verderop dat alles ineens stilviel. Bij het afstappen voor het stoplicht miste ik de stoeprand en kwam ten val met mijn fiets bovenop mij. Ik werd mij gewaar dat mijn vriend in paniek op me afkwam en hoe vervolgens ook andere armen mij van de straat optilden en op het trottoir legden. Vervolgens voelde ik hoe Peter mij in zijn armen nam en mij hevig geëmotioneerd vertelde hoeveel hij van me hield en dat hij voor me zou gaan zorgen. Ik begreep er niets van: ik kon toch opstaan en verder fietsen? Pas toen ik zelf naar mijn enkel keek en zag dat deze in een hele vreemde hoek lag, begreep ik dat dit laatste onmogelijk zou zijn.

Het was ook nog eens coronatijd, en dat betekende dat er op dat moment geen ambulance beschikbaar was. Omringd door vriendelijke mensen en een paar politieagenten bleef ik daar liggen op de stoep, in de felle zon. Toen de ambulance uiteindelijk toch kwam, werd besloten ter plekke mijn voet goed te zetten, omdat deze reeds te lang ondoorbloed was gebleven. Ik werd vervolgens in slaap gebracht met ketamine, een harddrug, om mij à la minute knock-out te kunnen slaan.

Had ik dat geweten en daartoe de kans gekregen, dan had ik om een alternatief gevraagd. Ik heb nog nooit in mijn leven drugs gebruikt -ook geen joint of plant als ayahuasca- en ben extreem gevoelig voor toxische stoffen in mijn lichaam. Zelfs met paracetamol ben ik voorzichtig, omdat ik er al snel teveel van binnen heb en last krijg van de bijwerkingen.

‘Je gaat nu heel even slapen,’ hoorde ik de ambulancemedewerkster zeggen.

‘Oké, dus this is It. Als alles uiteindelijk he-le-maal stil-valt. Het ab-so-lu-te nul-punt. Wan-neer al-les op-houdt en-er-niets-meer-is. En ie-der-een door-leeft dit nu. We zit-ten hier nu al-le-maal in. Maar – als – dit – dan – HET- is, als – AL-LES op-houdt, dan is er nog al-tijd de LIEF-DE. Dat – weet – ik.’

Ik viel niet in slaap, maar was helemaal van de wereld terwijl mijn bewustzijn als door een ‘rabbit hole’ door verschillende punten werd heen gezogen. Het was allesbehalve aangenaam, maar ik hield me voortdurend vast aan dat ene lichtpunt, terwijl ik door de mangel gehaald werd. Ik voelde me volledig overgeleverd en ook van de rit in de ambulance naar het ziekenhuis heb ik weinig meegekregen. Door alle gevoelens van misselijkheid en beroerdheid heen bleef ik als een mantra de namen ‘Jezus en Maria’ herhalen; ik vroeg hun om mij te beschermen en bij mij te blijven.

Nu ben ik tijdelijk volledig hulpbehoevend. Mijn enkel, kuitbeen en scheenbeen zijn gebroken, inmiddels geopereerd en in het gips gezet. Van de ketamine heb ik nog lang last gehad en dat geldt ook voor de narcose van de operatie die dinsdag plaatsvond. Mijn wereld is nu even volledig stilgevallen, maar iedere dag kan ik ondanks mijn immobiliteit steeds een beetje meer. Moest ik de eerste dagen nog op mijn rug of zij gedraaid worden en onder begeleiding naar het toilet, nu kan ik deze dingen zelf weer. En hoewel ik nog suf ben en weinig energie heb, kan ik weer lezen -en vandaag met tussenpozen ook weer schrijven. Ik tel mijn zegeningen. Peter heeft de rol als mantelzorger op zich genomen tot ik over een aantal weken hopelijk weer voldoende zelfstandig ben. Een paar uurtjes per dag kan ik in de zon zitten en genieten van alle vogel- en andere natuurgeluiden om mij heen. Wat een stilte. Wat een rust. Zeker nu. En ook wat een schone lucht. En hoewel niemand op bezoek kan komen in deze coronatijd, voel ik de liefde van dierbare familie, vrienden en collega’s om mij heen.

Een dans

Venus heeft met mij gedanst. En mij tot stilstand gebracht. Ik contempleer en aanschouw de schoonheid om mij heen. Ondertussen probeer ik de toxische stoffen uit mijn lichaam en energieveld te verwijderen. Wanneer ik me afvraag in hoeverre mijn tempel nu ontheiligd en vervuild is geraakt, ontvang ik als antwoord meteen het beeld van een prachtige koepeltempel, die na een vloed van vervuilende stoffen door haar wezen snel haar oorspronkelijke schone en zuivere schittering hervindt. Was niet een van mijn zielslessen en boodschap voor de wereld dat het Heilige der Heiligen nooit ontwijd kan worden? Dat is de schone kern die zich in het diepst van ons wezen bevindt. ‘Alleen een uiterlijke tempel die niet meer gebruikt wordt, verliest haar heilige functie,’ hoor ik. ‘Elke tempel die in het aardse opnieuw opgebouwd en in gebruik genomen wordt, zal met onze hulp helemaal herrijzen in haar oorspronkelijke stralende glorie.’

De herrijzenis- wat een mooie symboliek voor dit paasweekend. Tijdens dit feest staat de herrijzenis van de Christus in ons eigen wezen centraal en zeker in dit bijzondere jaar waarin we wellicht een complete ‘reset’ van alles mogen beleven; een tijd ook voor op maat gesneden inwijdingen voor ieder individu. Voor wie daar meer over wil lezen, verwijs ik graag naar mijn vorige blog ‘De Gouden Schrijn van het Hart’, waarin ik dit toelicht.

Ook voor mij is deze tijd een uitgelezen kans om mezelf te ‘resetten’ en het ‘hemelse Jeruzalem’ in mijn wezen en wereld te laten herrijzen. De trilling die ons nú omhult is zeer hoog en zuiver en vele malen krachtiger dan de trilling van angst waarin de informatie over COVID-19 ons tracht te houden.

Het is echter wel aan ons om voor die hogere trilling te blijven kiezen. Op die manier kunnen we ons lichaam in een ‘misjkan tefilah’ transformeren – een Huis van Gebed, waarbij iedere molecuul in ons lichaam een drager van het goddelijke licht wordt. Met de trilling van (bijvoorbeeld) Schoonheid en Heiligheid door ons wezen kunnen we leren om uiteindelijk alle vibraties in ons fysieke, emotionele en mentale lichaam te verlossen en te verlichten. Zo zamelen we het licht van de Meest Stralende optimaal in en geven wij haar zuiver door aan de wereld om ons heen, waardoor zij hier geankerd kan worden.

Dit is een heilig en mooi proces.

Een proces dat mij momenteel tot volledige stilstand heeft gebracht.

Ik geef mij over aan het aanschouwen en ervaren van de goddelijke schoonheid in en om mij heen. Ik geef mij over aan deze goddelijke dans met Venus.

Een gezegend paasfeest voor iedereen!

Afbeeldingen:

De mandala van Venus ; de camelia, een van mijn lievelingsbloemen vanwege haar prachtige patroon; de mandala van Venus die een prachtig vijf-bloembladig patroon vormt; de vervoering van de Heilige Teresa van Avila door Bernini; en tot slot Botticelli’s Venus, wier vervormde linkerenkel vlak voor het schrijven van deze blog mijn aandacht trok. Toepasselijker kon haast niet 🙂