De Vlammende Schoonheid van de Serafijnen

Door Wytske Jónás, 14 januari 2017

Een boodschap van Liefde en Hoop over hoe we ons steeds meer leren verbinden met ons goddelijke hogere bewustzijn. En hoe de Serafijnen ons kunnen helpen ons van een van de oudste oertrauma’s van de menselijke schepping bewust te worden.

De Lof der Schepping

Of het nu een vers uit de bijbel was, of de koran, of een joods geschrift: ik weet het niet meer. Als opgroeiende jongere was ik behoorlijk onder de indruk van de tekst, dat de hele schepping dagelijks vol lof God en het goddelijke toezingt. De vogels, de bomen, de planten, de wateren, de engelen, de dieren- alles zong vol lof ‘Heilig! Heilig! Heilig!’

De precieze tekst heb ik nooit onthouden, maar het raakte me diep. Het was voor mij de waarheid, de diepe wijsheid die ons door de natuur werd overgebracht. De natuur zat vol signatuur, want overal om me heen zag ik de heilige tekenen. Minutenlang kon ik op een brug naar de schitterende reflecties van de zon op het water en het spoor van een groep voorbijpeddelende eenden en zwanen kijken; of luisteren naar het geritsel van de bladeren aan de bomen en het gekwetter van de vogels in de lucht of verborgen tussen het hoge riet. En ik stelde me dan voor dat ik hen allen kon verstaan. Dat ik hun lied begreep. Het lied van de druppels, de veren, de blaadjes, de grassprieten, de zandkorrels, het hout en de wolken.

Het waren mijn mooiste eenheidservaringen, omdat ik moeiteloos het bewustzijn van een boom kon binnengaan (fantastisch hoe elke boom weet heeft van alle andere bomen in de omgeving en ver daarbuiten, hoe ze met elkaar verbonden zijn zonder elkaar te zien en zonder zich als afgescheiden te ervaren van elkaar) of van het madeliefje waarop ik bijna trapte (op het moment dat ik mijn voet terugtrok, hoorde ik dit bloempje doorgeven: ‘niet het gegeven dat wij vertrapt worden, vinden wij erg. Dat is niet waar het om gaat. Wat we erger vinden, is dat de mensen ons niet zien, onze schoonheid niet op waarde schatten. Wij zijn er om de mensen schoonheid te laten ervaren in hun wezen en de wereld om hen heen.’)

De gemiddelde mens heeft vermoedelijk geen weet van deze ervaringen, of doet ze af als onrealistisch of fantasievol. Een tijdlang hield ik dit soort ervaringen voor me, omdat ik dacht dat ze hoorden bij het ‘hoogsensitief’ zijn. Sinds ik me echter bewuster bezighoud met ascentie en multidimensionaal bewustzijn, ervaar ik dat dit soort kosmische eenheidservaringen juist een poort zijn naar ons kosmische bewustzijn. Fascinatie, bewondering, verwondering en liefde voelen voor de schepping en Al Wat Is: het zijn manieren om de strakgetrokken, rigide structuren te verzachten die we in de loop van vele jaren om ons heen opgetrokken hebben en die ons verhinderen het gevoel van ‘alles is één flow, één superfluïdum van licht en eenheid’ te ervaren. Wie zijn lichamen wat losser durft te maken, wordt ontvankelijker voor de schoonheid van alles in en om hem heen.

Innerlijke kinderen die ons de sleutel reiken

Al vele jaren heb ik een terugkerende droom. In die droom ben ik de laatste van een groep, die nog steeds aarzelt om naar huis te keren. De groep zelf wordt mij nooit helemaal duidelijk en voelt als een soort zielengroep van wezens die allang klaar zijn met hun levens op aarde of zelf nooit op aarde hebben geleefd. Het voelt alsof ze op mij wachten en me stimuleren om met hen mee te gaan, maar dat ik me zelf nog niet klaar voel. Ik aarzel en treuzel, rek tijd met futiele dingen en vertrek uiteindelijk, dikwijls niet wetende of ik nog op tijd zal zijn. Deze droom gaat dieper dan enkel een ervaring of angst in dit leven en speelt vermoedelijk een belangrijke rol bij de spirituele zoektocht die ik op jeugdige leeftijd begon en die me in eerste instantie langs de mystiek van de verschillende grote religies voerde (vooral joodse mystiek en soefisme).

Pas vele jaren later ontdekte ik hoe belangrijk onze innerlijke kinderen zijn voor onze spirituele groei en met name het herontdekken van onze goddelijke status en de God in onszelf. De pijn die onze innerlijke kinderen hebben opgelopen zijn gouden sleutels voor het vinden van de pijnlijke schrammen op onze ziel door de vele incarnaties heen en een nog belangrijkere sleutel om ons heilige en kosmische hart(chakra) te leren openen. Het helen en leren houden van ons innerlijk kind zou dan ook op het programma van elke serieuze spirituele of therapeutische leerschool moeten staan. Met iedere groei of doorbraak die we op het punt staan door te maken, komt hij of zij vaak in een nieuwere, nog onontgonnen diepere laag weer om de hoek kijken. Hoe beter je erop leert reageren, hoe makkelijker je je transities en initiaties doorkomt op je spirituele reis.

Zo kwam ik niet zo lang geleden een oud, weggestopt deel in mijzelf tegen. Het kwam voor het eerst een paar maanden geleden tevoorschijn toen ik wakker werd uit een droom, maar ik kon het niet goed plaatsen. Ik ontdekte een teruggetrokken kind dat zich mokkend afzijdig hield van de groep omdat het zich er niet bij voelde horen. Ik was er verrast door, omdat ik eigenlijk nooit echt de behoefte gevoeld heb om bij een groep te horen en liever mijn eigen weg wenste gaan. Het stille, teruggetrokken kindsdeel in mij had echter op datzelfde moment, door het zich van de groep af te keren, ook een overload aan liefde afgewezen van de anderen. Het had zichzelf wijsgemaakt dat het deze liefde niet nodig had en zich ervoor afgesloten waardoor het dit ook niet meer kon voelen.

Het kind zo te zien, maakte me een beetje verdrietig en ik wist meteen dat ik hier een niet geheeld aspect van mezelf had teruggevonden, dat diep verscholen in mijn zielenenergie weggeborgen was. Maar ik kon er nog niet goed de vinger op leggen, waar dit nu precies vandaan kwam. In mijn huidige leven herkende ik het wel, omdat ik me nooit helemaal thuis voel in een groep- maar daar heb ik nooit problemen mee gehad omdat het bewaren van mijn eigenheid in een grote groep altijd vanzelfsprekend voor mij was en nooit met drama gepaard ging. Misschien omdat ik mezelf ook nu weer wijs had gemaakt dat ik ‘het niet nodig had’? Hoe dan ook, ik ervoer het niet als een probleem.

Serapis, de Serafijnen en het oertrauma

Tot twee dagen geleden. Sedert enkele weken slaap ik onrustig, keer ik terug uit dromen en heb ik het gevoel dan heel wat informatie te moeten verwerken en door te geven aan mijn ‘lagere lichamen’. Ik ‘weet’ dat mijn ziel ’s nachts vaak naar de verblijven van de opgevaren meesters reist en daar onderricht ontvangt, en de meesters waarmee ik me bijzonder verbonden voel zijn Saint-Germain, Thoth en Serapis Bey. Mijn ziel is op dit moment druk bezig om de mannelijke en vrouwelijke energie in zichzelf in evenwicht te brengen, en maakt zich op om steeds meer ook met (mijn) ‘Geest’ samen te gaan. Maar nu leek het al enige tijd of er een les moest doorkomen, die maar niet helemaal uit de aardse verf kwam. Ik werd al een paar keer met pijn op het borstbeen wakker, voor mij een teken dat iets in mij naar het licht van de onvoorwaardelijke liefde wenst door te breken (Christusliefde en Christusbewustzijn). En toen waren daar twee dagen geleden ineens de Serafijnen.

Serapis bracht ze in mijn bewustzijn. Ik werd wakker met de bewuste pijn op mijn borstbeen en omdat het dit keer urgent leek te ontdekken wat er speelde, wilde ik mijn best doen om erachter te komen wat er speelde. Er was pijn in mijn hart, een verloren stuk in mij, een verdriet en bovenal een angst. Ik probeerde de laagjes eraf te pellen om nu eindelijk tot de kern te komen. Waar ging mijn diepgevoelde angst over? Het duurde even voordat ik vanzelf het antwoord voelde opkomen: ‘de angst dat er niet genoeg van me gehouden wordt.’ Voilà. C’était ça! Ik was verbaasd, verrast. Dit kende ik niet zo. Serieus?, vroeg ik me af. De ‘therapeut’ in mij stelde toen bijna ogenblikkelijk vast, dat dat wel moest betekenen, dat ik dan zelf ook niet genoeg van mezelf hield. Anders zou die angst toch niet naar mij gespiegeld worden?

Het moment daarop werd ik me bewust van een heel oud oertrauma, en ging ik door heel wat pijnlagen heen. Ik ervoer hoe ‘mijn’ bewustzijn zich begon af te splitsen van De Bron en zich uit de Eenheid losmaakte. Ik had dat zelf gedaan!  Nauwelijks besefte ik dit, of ik voelde ineens de woorden ‘de Serafijnen’ door me heen gaan. Daarop voelde ik me gedragen worden door hun energie, de energie van de Seraphim- de Serafijnen, een orde van engelen die alles vanuit de Eenheid ervaren. Ik was op dat moment één met hen, ook al was hun lichtfrequentie zodanig hoog, dat het mij tegelijkertijd ook mijn oude pijn deed voelen. Zij waren het die mij deze pijn hielpen bewust te worden. De pijn van de afscheiding, van de opstand die ik ooit in het binnenste van mijn Wezen had gevoeld waardoor ik ooit uit deze liefde, licht en eenheid viel. Geen kwestie van straf of erfzonde, maar een pure zaak van frequentie –want wie rebelsheid of opstand ervaart, kan niet meer de frequentie van Liefde en Eenheid in zichzelf vasthouden en komt in een andere ‘bandbreedte’ of trillingsfrequentie terecht.

Het was ongelooflijk veel wat ik op dat moment door mij heen voelde gaan- opluchting en pijn, verdriet en vreugde, omdat ik ervoer wat onze meest natuurlijke staat van zijn is: een frequentie waarop innig veel van alles en iedereen wordt gehouden, waarin je baadt in de gelukzalige gezangen hoe heilig alles is en hoe heilig JIJ bent. Een staat van onvoorwaardelijke liefde. Ik voelde hoe mijn bewustzijn zover open was gezet, dat ik me met het goddelijke hogere bewustzijn van de Bron en de Serafijnen kon verbinden. Was dit hetgeen waar mijn terugkerende dromen -over terug naar huis gaan- over gingen? Sinds ongeveer een jaar hoor ik ook bijna dagelijks hogere frequenties binnenkomen in mijn oren, en steeds vaker begint dit als engelengezang te voelen, engelen die alles in en aan mij (de atomen, cellen en elektronen in al mijn lichamen) weer terug zingen in de harmonieuze en natuurlijke staat van liefde in de kosmos- zoals het ooit eens was. Nee, zei ik plechtig. Ik blijf nog hier. Ik heb hier op aarde zoveel waar ik van hou. En ik hou zoveel van de aarde zelf.

Nawoord

De Serafijnen zijn een licht, een frequentie, een (hoger) bewustzijn. De dag na deze ervaring sla ik een pagina open in twee verschillende boeken. Het is alsof mijn handen automatisch geleid worden om de ervaring die ik heb gehad te helpen duiden (dit gebeurt mij regelmatig). Op beide pagina’s is Serapis Bey via een channeling aan het woord. Op één van hen val ik zelfs middenin een hoofdstuk dat ‘Seraphic Meditations’ heet.

Serapis Bey is de bewaker van de vlam van ascentie en neemt adepten onder zijn hoede die zich wijden aan het vervolmaken van de ziel en het beëindigen van de incarnatiecyclus. Ook helpt hij mensen bij het zich openen voor de schoonheid van de scheppingen van God. Als hogepriester in zowel Atlantis als Egypte, zou hij rond 400 v.Chr. zijn ascentie hebben gemaakt. Serapis geldt als een strenge meester, die discipline voor de zaak van ascentie vraagt en de nodige initiaties verzorgt voor de ziel die zich hierop voorbereidt. Die zullen deze zielen dan ook zeker op hun pad tegenkomen!

Verder lees ik, dat in zijn tempel van ascentie de engelen alle lof, aanbiddingen en zegeningen verzamelen die hen vanaf het aardoppervlak als gezangen bereiken en dat zij daaraan hun frequenties toevoegen. Onwillekeurig moet ik denken aan het engelengezang dat ik steeds vaker ook in meditaties hoor, wanneer ik me afstem op de innerlijke tempel van mijn Wezen en de Heilige Ruimte in mijn Hart. En de woorden Heilig! Heilig! Heilig! die de lofzang op de Schepping uitdrukken. Ik lees nog een stukje verder en voel de rillingen over mijn rug gaan, wanneer ik lees dat Serapis zelf ook de belichaming van een Serafijn is. ‘What’s in a name,’ dacht ik. De namen lijken natuurlijk op elkaar. Hoewel de naam Serapis mogelijk een samentrekking is van de namen Osiris en Apis (een stiergod), wordt inmiddels ook steeds duidelijker dat veel Hebreeuwse woorden overeenkomen met oude Egyptische namen en woorden. En de ‘p’ en de ‘f’ zijn in het Hebreeuws dezelfde letter, het onderscheid wordt door een minuscuul leestekentje aangegeven dat in veel Hebreeuwse geschriften ook gewoonweg weggelaten wordt.

Mediteren op de Serafijnen- lees ik- is een van de belangrijke en meest verfijnde leerstadia voor de neofiet (inwijdeling), die zich voorbereidt op de bevrijding van zijn ziel en ascentie. Het is een versnelling voor de ziel op zijn inwijdingspad om het Hogere Bewustzijn te bereiken. Ik mijmer en contempleer over deze machtige en glorieuze wezens. Zouden wij mensen ‘gevallen engelen’ zijn die ooit uit dit hoge bewustzijn zijn gevallen doordat we zelf er ooit voor kozen een ervaring in afscheiding van de Bron aan te gaan? Als zij de engelen zijn die het dichtst bij God zijn, en het de bedoeling is dat we ons weer verenigen met het bewustzijn van de Goddelijke Bron van ons Wezen, dan is het ook logisch dat we ons verenigen met het bewustzijn van deze prachtige engelen.

De Serafijnen zelf staan bekend om hun verzengende vlammen, die hun verschijning kenmerken. Ik heb deze vlammen mogen ervaren als zuiverende vlammen van het vuur van de Waarheid, van de oogverblindende, allesverzengende Waarheid van de Eenheid in Alles. De Eenheid waar alle afgescheidenheid opgeheven wordt, waar geen plaats meer is voor illusies omdat alles volmaakt verenigd is. Waar het ‘verloren mensenkind’, de verloren zoon of dochter, weer dichter bij huis komt. Ik heb het vermoeden dat ze alle zielen, die daar klaar voor zijn, graag helpen dit thuis terug te vinden en de verloren eenheid te herstellen. Als engelen van een volmaakte vlammende schoonheid kunnen zij ons veel leren over het waarderen van de schoonheid van de schepping.

Een paar klikken op Google! leren mij, dat zij tevens de engelen zijn, die elkaar en zichzelf voortdurend ‘Heilig! heilig! Heilig!’ toezingen. En nu, op onze paden van zieleninwijding, sporen zij ons aan om hetzelfde te doen. Tot slot, omdat alles in onze schepping gemaakt is van licht –onszelf incluis- dat in mindere of meerdere mate gecondenseerd is, laat ik hiernaast nog een mooie Arabische kalligrafie zien, waarin de dans van Licht prachtig als een derwisj verzinnebeeld wordt. De tekst is ‘Nour ‘ala Nour’, dat ‘Licht op Licht’ betekent. En dat licht is, uiteraard, heilig in al zijn verschijningen!

Wytske Jónás is hypno- en regressietherapeute en ascentiecoach bij Je Wilde Ware Zelf (Leiden). Zij deelt ervaringen uit haar eigen bewustwordingsproces om anderen te helpen de stap te maken naar de ‘Nieuwe Aarde’ of ‘Vijfde Dimensie’- waarbij we leren leven vanuit ons hart en in verbinding met onze ziel en geest. Ook begeleidt zij hierin mensen in haar praktijk te Leiden en werkt ze hiervoor desgewenst samen met de energieën van engelen, meesters en godinnen.

Wie ondersteuning wenst op het pad naar ascentie of meesterschap, of wie blokkades wil oplossen uit dit of een vorig leven, kan contact opnemen via contact. Voor wie kiest voor hypnotherapie: ook in 2017 geldt dat deze sessies vergoed blijven worden voor wie hiervoor aanvullend verzekerd is (informeer bij je eigen zorgverzekering of zij hypnotherapie dekken in de aanvullende verzekering).