Doornroosje of de ziel die uit haar slaap ontwaakt (deel 2)

Door Wytske Jónás, 10 december 2016

Met Doornroosje terug in het Land van Ooit. Een verhaal over ontwaken en opstijgen van de ziel. Een verhaal ook over de intrinsieke onschuld van alle mensen en de werving van menselijke aarde-engelen die meehelpen de zielen van mensen opnieuw op te stijgen. Ook ontmoeten we feeën en draakjes en bespreken we de nieuwe chakra’s, die dit opstijgen vergemakkelijken. Een verhaal om even rustig de tijd voor te nemen. Deel 2 en slot van deze blog. Deel 1 gemist? Klik dan hier.

Sterrenstof

Nadat Doornroosje enige tijd had rondgevlogen om van de voordelen van haar hervonden vleugels te genieten, keerde ze terug naar de tuin van het kasteel waar ze eeuwenlang had doorgebracht. Eigenlijk was ze na haar lange schone slaap nu ook wel benieuwd wat er in de tussentijd allemaal was gebeurd in het slapende bos en in de wereld. De paradijsvogel, zoals ze zich nu voelde, wilde graag weten of het reeds de juiste tijd was om terug te keren in haar nieuwe stralende hoedanigheid. Hoe zou het met haar geliefden en familie zijn? Zou haar prins haar nog herkennen als hij haar nu al in haar schitterende glorie zou aanschouwen?

Ze knipperde met haar ogen omdat het beeld nog wat wazig was. Ze zag kleine deeltjes sterrenstof uit de kosmos overal neerdwarrelen. Deeltjes van andere plaatsen uit dit universum, die elk een bijzondere kwaliteit met zich meedroegen. Het barstte van de diamanten en gouden lichtdeeltjes, die zo’n intensiteit uitstraalden, dat ze alles konden verheffen naar hun hogere, meest natuurlijke staat. Een bloem die deze deeltjes opving, herinnerde zich ineens weer wie ze was en vouwde blij van vreugde haar bloemblaadjes uit om haar schoonheid helemaal aan haar schepper over te geven. Ook zag ze smaragdgroene vonkjes, die ervoor zorgden dat alle wezens van de natuur zich meer met hun moeder, de Aarde, begonnen te verbinden. Iedereen die ermee in aanraking kwam en ervoor openstond, reageerde automatisch door liefde vanuit het hart te zenden naar alle natuurwezens om hem heen.

Doornroosje zag voorts energiebundels uitgaan van de harten van de dieren en de mensen en ook ontwaarde ze vele grotere en schitterend gekleurde vonkjes –indigo, turquoise, blauwpaars, magenta… ze realiseerde zich plots dat het engelen, elfjes, feeën en kabouters waren. Ze glimlachte inwendig. Als ze voorafgaand aan haar honderdjarige slaap niet reeds geruime tijd wakker was geweest en geen meesteres in de andere dimensies was geweest, zou ze nu haast geloven dat ze in een sprookje beland was. Ze was blij dat ze zich alles herinnerde en de tuin van Eden herkende waarin alles in liefde met elkaar verbonden was.

Wilde Rozenzwaan

Nog voor ze de met een doornenhaag bedekte poort van het kasteel gevonden had, voelde ze hoe de zuivere, witte engelgedaante van Sarafina weer bij haar kwam. ‘Je staat op het punt om terug te kijken op je ervaring in de duale mensenwereld,’ hoorde ze telepathisch zeggen. ‘Laat mij nu bij je komen om je daarbij te helpen, omdat je nog maar net fris opgestaan en ontwaakt bent. De sluiers zijn weliswaar opgetrokken voor je, maar aan je oude ervaring kleven mogelijk nog dingen die je zo nu en dan weer even in slaap kunnen doezelen. Die slaapnevel hangt nog in het kasteel, en dat zul je merken aan de vele mensen waar je van houdt en die nog liggen te slapen, wachtend op de verlosser die hen eindelijk uit hun betovering zal wakker schudden. ‘

Doornroosje voelde zich gesteund en veilig in de aanwezigheid van Sarafina. Alles ging ook een stuk makkelijker met haar erbij, omdat het licht uit Sarafina’s hart sterk genoeg was om in een oogwenk overal doorheen te komen- de doornen, de poorten en de sluiers der slaap. Haar eigen hart was pas ontwaakt, en het licht moest nog op volledige sterkte komen voordat ze tot deze zelfde dingen in staat was. ‘Ik wil geen Doornroosje meer heten,’ hoorde ze zichzelf zeggen. ‘Nu ik ontwaakt ben, wil ik mezelf Wilde Zwaan of Rozenzwaan noemen. Ik heb mijn vleugels uitgeslagen en voel dat ik een brug wil vormen tussen Hemel en Aarde en andere mensen wil helpen hun zielelicht terug te vinden.’

Ze voelde een golf van dankbaarheid door haar lichaam gaan, alsof ze beroerd werd door de vleugels van haar geleide-engel. ‘Ja, dit werk is hard nodig,’ antwoordde Sarafina. ‘Ieder mens die voldoende wakker en bereidwillig is om te helpen de zielen der mensen opnieuw te verlichten, wordt door ons zorgvuldig verder klaargestoomd om deze taak op te pakken. Wij zijn op zoek naar aarde-engelen die wij helpen vormen. Weet wel: het is geen makkelijke, maar zeker een lonende taak! De beloning is dat je je vleugels terugkrijgt en dat je je opnieuw kunt verbinden met alles en allen, waarmee je ooit eerder een liefdevolle verbinding hebt gehad doorheen de universa en verder.’

Onschuldig

Of het een flashback of een flashforward was, weet Wilde Rozenzwaan niet meer. Bij het inwendig horen van Sarafina’s woorden zag ze hoe haar sterrenfamilie zich bij haar voegde. Dat waren onder andere haar geliefde lerarenvrienden van Sirius, die ook al bij haar waren toen ze in Egypte en Atlantis leefde. Zij waren nu wederom bezig alle zielen die wilden leren op te stijgen, voor te bereiden op hun ascentie. Ze zag hoe Maät druk bezig was de harten te wegen om te zien of ze zich voldoende ontdaan hadden van schuld- en schaamtegevoelens. Deze gevoelens drukken een hart en bijgevolg een ziel zo omlaag, dat deze laatste niet op eigen kracht omhoog kan komen.

‘Een mens is onschuldig,’ hoorde ze een stem weerklinken in haar binnenste. ‘Het is de mens zelf die denkt dat hij schuldig is en zich schaamt voor zijn menszijn. Maar alle mensen zijn onschuldig en wel omdat ze ooit als zielenvonkjes bewust de ervaring van vergetelheid en onbewustheid zijn ingegaan. Dat deden ze omdat ze als zielen wilden leren wat het is om zich in mensvorm tijdelijk afgescheiden en niet meer goddelijk en heilig te voelen. Er is geen schuld, er is alleen karma –energie die zichzelf voortdurend in balans wil brengen. Dit experiment van jullie zielen komt nu ten einde en wij helpen mensen dit zich te herinneren.’ Wilde Rozenzwaan zag hoe ook andere gekristalliseerde, neerdrukkende emoties en overtuigingen het de ziel lastig konden maken om op te stijgen.

Behalve de Sirianen zag Wilde Rozenzwaan hoe alles en iedereen met wie ze ooit een verbinding had gemaakt, meehielp bij dit proces. De engelen, de Venusianen, de Andromedanen, de sterrenwezens van Lyra, de opgevaren meesters en meesteressen… en ook Moeder Aarde en haar wonderlijke elementale helpers! En alles en iedereen werkte samen en voelde diep respect voor elkaar. Alle handelingen gebeurden uit volmaakte liefde. Had ze dit nooit eerder ervaren op diep Bronniveau, dan had ze opnieuw haar ogen niet geloofd en gedacht dat ze in een sprookje beland was. Ze zou hier gestopt zijn met lezen omdat het allemaal een te soft gedoe werd. In plaats daarvan klapte ze nu van vreugde in haar handen en door de trilling werden honderden vlinders wakker geschud. Kleuren en klanken waren nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden en ze ervoer een oorverdovende kleurenpracht in al het gewirwar om haar heen.

De terugkeer van de feeën

In het kasteel zelf leek de tijd te hebben stilgestaan. Alles hing er precies zo bij als eerst, en ook de gedekte tafel met al het servies was nog onaangeroerd. De kelken waren gevuld met een soort ambrozijn, maar het feestmaal leek verlaten. Of… bijna verlaten. Een fee kwam bij haar en Sarafina staan en begon te vertellen. ‘Wij feeën van Europa hebben lange tijd met de mensen samen gegeten. Wij nodigden hen altijd uit om met ons te feesten en te toasten. In de loop van de tijd begonnen de mensen zich echter steeds ruwer en grover te gedragen ten opzichte van ons en toen hebben wij ervoor gezorgd dat wij en onze feesttafels onzichtbaar voor hen bleven. Dat was lastig voor sommige feeën die zich inmiddels uit liefde met mensenmannen verbonden hadden; zij moesten een keuze maken tussen onze wereld en de mensenwereld, waar ze soms al kinderen hadden.’

De fee vervolgde: ‘De werelden werden gescheiden en soms dramatisch verscheurd en wij leefden alleen in de harten van de zuiveren en de sprookjes voort. Het feit dat jij ons nu kunt zien, betekent dat wij langzamerhand beginnen terug te keren. De scheiding tussen de werelden wordt opgeheven en via jou en anderen die in hun hart ontwaakt zijn, kunnen wij terugkomen. Onze terugkeer zal vele emoties doen opdwarrelen: intense vreugde en herkenning bij veel mensen, maar ook ontlading van intens verdriet omdat veel mensenfeeën zich zullen herinneren dat hun en onze levens ooit uiteen gerukt werden.’

Wilde Rozenzwaan begreep de woorden die door de fee gezegd werden. Ze keek om zich heen en ontwaarde de eerste slapende mensen,  haar eigen ouders. Vreemd om hen op een troon te zien blijven zitten terwijl ze allang niet meer over hun eigen koninkrijk konden regeren. Ze zagen er vredig uit, maar ze zag ook de zorgen in hun hart die zij om haar hadden gehad sinds de fee Carabossa haar onheilspellende wens op haar geboortefeestje had gedaan. Ze waren ook boos op Carabossa, terwijl ze dat zelf eigenlijk niet zo voelde. Nauwelijks had ze dit gedacht, of ze zag uit haar ooghoek hoe Carabossa dichterbij kwam. ‘Ik ben dat wat jij denkt dat ik ben’, zei ze. ‘zie je mij als zwarte magie, dan ben ik zwarte magie. Zie je mij als je inwijding, dan ben ik je inwijding. En zie je mij als je helper, dan ben ik je helper. In wezen maakt het helemaal niets uit. Alles is één.’ Ze reikten elkaar de hand, en Wilde Rozenzwaan voelde hoe een diep weten en een diep begrijpen over het wezen van de donkere transformatiegodin bij haar naar binnen stroomden.

Nieuwe chakra’s

Ze liepen gedrieën de trappen op en zagen hoe allerlei lichtwezens bezig waren om energiepoorten en energierasters om de mensen en dieren heen te plaatsen. ‘Wat is dat?’ vroeg Wilde Rozenzwaan aan Sarafina. Haar geleide-engel legde haar uit dat dit de nieuwe chakra’s waren. ‘Zij zijn nu bij iedereen -slapende en wakkere mensen- geplaatst, echter de meeste mensen hebben ze nog niet geactiveerd. Toen jullie op aarde, in het land voorbij de zeven rijken, jullie mensenervaring aangingen in jullie dichte fysieke lichamen en in een duale wereld, was het belangrijk dat jullie verbinding met jullie Bron tijdelijk bemoeilijkt werd. Anders zouden jullie niet volledig die ervaring van afgescheidenheid hebben kunnen aangaan. Jullie kozen ervoor een sprookjeswereld in te gaan, een wereld die eigenlijk niet bestaat in de ogen van de Schepper omdat de Bron zelf geen afgescheidenheid kan ervaren. Dientengevolge werd jullie chakrasysteem aangepast, en leerden jullie werken met de zeven bekende grote chakra’s, die zich rechtstreeks ter hoogte van jullie lichamen, jullie middellijn bevinden. De multidimensionale poorten werden zoveel mogelijk gesloten – er was wel toegang toe, maar niet zo makkelijk als vanuit jullie ervaring als zielenvonk van de Bron. Wat je nu ziet, is dat er meerdere energiepoorten –of chakra’s- worden heropend waardoor jullie sprongsgewijs weer één kunnen worden met jullie oorspronkelijke multidimensionale natuur.’

Wilde Rozenzwaans interesse was duidelijk gewekt toen ze dit hoorde. Maar ze begreep ook dat het er niet om ging precies te begrijpen wat er gebeurde, maar er vooral op te vertrouwen. ‘Er stroomt veel informatie over deze nieuwe poorten bij jullie binnen, maar je moet weten dat de interpretaties onderling verschillen en dat heeft alles te maken met de metafysische kennis die reeds in iemands ziel is opgeslagen. Ook ik zal nu een interpretatie geven, die bij jouw eigen ziele-energie past. Wie zoals jij levens heeft ervaren in bijvoorbeeld Atlantis en met veel ‘Egypte-Atlantis’-kennis nu op aarde incarneert, wordt vanzelf getrokken naar het activeren van die nieuwe chakra’s die het beste deze zielenwijsheid op aarde terug helpen brengen. Om een voorbeeld te noemen: wie op zielsniveau verbonden is met het bewustzijn van de dolfijnen, opent bijvoorbeeld ook de poort die hem of haar hier op aarde met het dolfijnenbewustzijn verbindt.’

Ze bereikten het zolderkamertje, waar Rozenzwaan ooit in een lange slaap was gevallen. ‘Niet toevallig dat je hier in slaap bent gevallen, hoor. Jij als ziel trok je op een gegeven moment terug naar boven omdat er in je fysieke bestaan en lichaam geen plaats meer voor je was. Je zolderkamertje staat symbool voor je zielsterchakra, en het openen of ontwaken van je zielsterchakra zorgt ervoor dat je je al je kennis en wijsheid die je op zielsniveau hebt vergaard, weer kunt gaan herinneren. Ook je talenten, ervaring en spirituele groei door je vele levens heen, liggen hier opgeslagen. Je zielsterchakra bevindt zich zo’n 30 centimeter boven je hoofd en is een van de eerste nieuwe chakra’s die zich opent wanneer iemand het proces van zielenopstijging ingaat.

Nog weer daarboven bevindt zich je sterrenpoortchakra. Die verbindt je rechtstreeks met het licht van de Grote Centrale Zon en ook met je eigen zielenmonade, oftewel je zielengroep waar je ophoudt een individuele ziel te zijn. Je zielengroep wacht net zolang, tot alle verschillende zielendeeltjes terug zijn gekomen. Dan pas evolueert ze verder terug richting de Bron. Je sterrenpoort verbindt je ook met de planeten en sterren waar jij vandaan komt of eerder ervaringen hebt opgedaan. Voorheen hielp je kruinchakra hierbij, maar het verschil is nu dat het via je sterrenpoortchakra vele malen sneller zal gaan. En omdat dit het eerste chakra is waardoorheen het licht van Helios binnenstroomt, speelt het ook een belangrijke rol bij het opbouwen van je lichtlichaam, je merkaba.

Tussen je zielsterchakra en je kruinchakra bevindt zich overigens nog een chakra, dat je makkelijker helpt verbinden met de energie van engelen en ook eenhoorns. Dit chakra trekt op een gegeven moment dichter naar je achterhoofd toe en sprenkelt als het ware de vrouwelijke wijsheid en zachtheid bij je naar binnen. De bekende zeven chakra’s ondergaan zelf ook een verandering, ze breiden zich als het ware uit om meer kosmische energie aan te kunnen trekken. Zo wordt je hart bijvoorbeeld gekoppeld aan het Heilige Hart of Kosmische Hart. Op een gegeven moment kun je zelfs weer gaan voelen, hoe er bij je schouderbladen zachtjes energetische vleugels worden aangehecht.’ Sarafina keek met een knipoog naar de vleugels van haar pupil Wilde Rozenzwaan. ‘Je hartchakra is zo belangrijk, dat je ziel haar nodig heeft om zich volledig met het fysieke lichaam te verbinden. En ook is zij belangrijk, omdat je daarmee je oude vriendjes van vroeger, de draakjes, weer kunt zien.’

De terugkeer van de draakjes

Nauwelijks had Sarafina dit gezegd, of Wilde Rozenzwaan zag hoe ze omringd werd door draakjes en elfjes. Wat was ze blij hen weer te zien, net als in de oude tijden! De draakjes legden haar uit, dat ze heel lang nog in contact zijn gebleven met de mensen, zelfs na de val uit de hoge energie na Atlantis en die in de bijbel te boek staat als de val uit het paradijs. Ze waren toen niet van plan om hun mensenvrienden alleen te laten tijdens het experiment, omdat het voor iedere ziel voorzien was dat ze helpers en beschermers meekregen op hun pad. Een aantal draken koos er toen uit liefde voor om mee te gaan in de verlaging van de trilling op aarde. Zij verloren toen hun vleugels en soms zelfs poten om als slangen door het stof te kruipen. Op die manier konden zij bij de mensen blijven en energetische ondersteuning bieden bij het proces van de terugkeer omhoog.

Een gouden draakje keek Wilde Rozenzwaan liefdevol in haar ogen. ‘Op een gegeven moment werd het voor ons echter steeds lastiger om in contact te blijven met jullie mensen, omdat jullie energie zich steeds meer verdichtte en jullie steeds dieper de ervaring van afgescheidenheid ingingen. Maar,’ vervolgde het draakje met een twinkeling in de ogen, ‘wij zijn wél in bijna alle folklore op aarde voort blijven leven, en daar zijn we best een beetje trots op. En wat is het fijn als we weer met jullie samen kunnen werken. Wij doen het met liefde!’

‘Wil je nog meer weten over de nieuwe chakra’s?’ hoorde Wilde Rozenzwaan telepathisch aan haar vragen. ‘Eigenlijk niet,’ antwoordde ze. Ik zie de poorten vanzelf oplichten als ik er naar kijk. Bij de navel zie ik hoe de oude verbinding met de kosmische energie weer hersteld wordt. We leren er goed mee onderscheiden en de eenheid met het universum ervaren. Net zoals we vroeger de eenheid met onze moeder in haar buik ervaarden. En ik zie hoe er ook bij de voeten chakra’s geactiveerd worden, het aardesterchakra dat de liefde van en voor onze Grote Moeder versterkt. Wow, wat is dat mooi om te zien! Er wordt echt diep met de Aarde gewerkt, via dit chakra wordt alle licht vanuit de Grote Centrale Zon in de aarde geankerd zodat het van daaruit verder kan uitstralen, en ook zie ik hoe het aardesterchakra op haar beurt ons weer met het hart van Moeder Aarde en de lichtsteden diep in haar helpt te verbinden. Wat is de schepping volmaakt, wat verenigt zij zich in één mooi gemeenschappelijk doel voor de Aarde: haar opstijging samen met alle wezens óp en ín haar uit de oude slapende situatie.’

Wilde Rozenzwaan had niet in de gaten dat ze in een lange contemplatie verzonken was geraakt en dat door het licht van haar eigen bewondering, liefde en uitstraling inmiddels enkele mensen in het kasteel eveneens wakker waren geworden. Ze mijmerde over de rol die het aardesterchakra speelde in het samenbrengen van de Hemel en de Aarde. Er was eigenlijk geen verschil, Hemel en Aarde voelden aan als één geheel, één continuüm. En wat had ze toch veel geleerd in de tijd dat ze geslapen had. Haar mensenzelven waren tijdens haar slaap de wereld ingetrokken en hadden vele ervaringen opgedaan, zowel als mannen en als vrouwen. Het gebeurde in haar dromen en al die tijd dacht ze dat zij degene was die sliep. Maar ze was als zielevonkjes overal tegelijk geweest, op ontelbaar veel plaatsen. De mooiste en belangrijkste ervaring was misschien wel, dat zij na een langdurig vergeten van haar eigen goddelijkheid en heiligheid, nu in staat was haar goddelijkheid en heiligheid opnieuw uit te drukken… in de materie. In het lichaam dat zich zo’n tijd afgescheiden had gevoeld. Het lichaam waarin ze nu wakker was geworden.

Moe van alle indrukken viel ze uiteindelijk in slaap. Nauwelijks had ze haar ogen dichtgedaan, of ze hoorde hoe een jongeman de trap opliep. Ze hoorde hem stommelen en verschillende deuren krakend openen en vervolgens weer sluiten. Ze wist dat hij op zoek was naar haar en dat hij voelde dat hij eindelijk zijn doel bereikt had. ‘Psst, verbreek de magie niet,’ fluisterde een ondeugend stemmetje in haar oor. Het was Carabossa, die een van haar elfengedaantes had aangenomen en om haar heen cirkelde. ‘Ik zou niet durven’, antwoordde Wilde Rozenzwaan stilletjes. ‘Ik vind dit veel te leuk en wil dit einde nu eindelijk zelf ook eens echt meemaken. Die kans laat ik me nu zeker niet meer ontnemen.’

Het leven na het ontwaken is daadwerkelijk lang en gelukkig.

 

Alle afbeeldingen zijn afkomstig van de gratis afbeeldingensite Pixabay.

Wytske Jónás is hypno- en regressietherapeute en ascentiecoach bij Je Wilde Ware Zelf (Leiden). Zij deelt ervaringen uit haar eigen bewustwordingsproces om anderen te helpen de stap te maken naar de ‘Nieuwe Aarde’ of ‘Vijfde Dimensie’- waarbij we leren leven vanuit ons hart en in verbinding met onze ziel. Ook begeleidt zij hierin mensen in haar praktijk te Leiden. Wie ondersteuning wenst op het pad naar ascentie of meesterschap, of wie blokkades wil oplossen uit dit of een vorig leven, kan contact opnemen via contact.