Een boodschap over de terugkeer van de vrouwelijke kracht

De volgende krachtige boodschap mocht ik vandaag tijdens een groepsmeditatie ontvangen met de bedoeling deze door te geven aan een ieder die ‘the divine feminine’ een warm hart toedraagt, zowel mannen als vrouwen.

Grote groepen vrouwen zijn klaar om het volgende level binnen te stappen van de healing van het collectieve gewonde vrouwelijke in onze wereld. Zij kunnen inmiddels voorbij persoonlijk lijden kijken die hen tijdens dit of vorige levens ten deel viel en zichzelf als de oorspronkelijke stralende ziel zien die zij belichamen. Zij zijn klaar om deze boodschap te ontvangen, waarbij ik de lezer(es) op het hart wil drukken dat de ‘ik’ in dit verhaal van persoonlijk naar niet-persoonlijk (archetypische vrouw) evolueerde. De hogepriesteres in onderstaand verhaal staat symbool voor vele vrouwen die deze taak op zich genomen hebben door de eeuwen heen. Mijn zelf ging in haar op maar Zijzelf heeft over een lange tijdspanne talloze zielsfragmenten van zichzelf dit avontuur laten aangaan. Mijn ziel heeft er, net als die van een grote groep vrouwen, ooit voor gekozen dit avontuur aan te gaan.

Een gouden koord verbond mijn kruin met de hoogste kosmische frequenties en grondde mijn wortelchakra tot diep in de aarde. Ik werd geleid naar een lichtstad diep binnenin Moeder Aarde. Daar trof ik een tempel, alwaar ik door twee poorten naar binnen liep. Het viel mij allengs op dat ik mijn fysieke lichaam had afgedaan en verwelkomd werd als pure zielsenergie van een bepaalde lichtfrequentie. Een kort moment vroeg ik me even af of ik niet de vaardigheid had om me hier in een lichaam te manifesteren –hetzij fysiek, hetzij astraal. Ik had alles afgelegd en was pure essentie. Daarop werd ik echter herkend en naar binnen geleid. Terwijl ik voortschreed nam ik opnieuw een gedaante aan, en ik werd de hogepriesteres op wie zij al die tijd gewacht hadden tot zij terug zou keren. Ik droeg een lang wit gewaad met gouden randen en als hoofdtooi een symbolische bol die de zonnegod uitbeeldde. In deze hoedanigheid werd ik naar het midden van de tempel geleid. En door velen welkom thuis geheten.

De energie van de hogepriesteres voelde krachtig aan. Priesters en priesteressen om mij heen droegen er zorg voor dat alles goed ging rondom mijn energiehuishouding, onder anderen door het weghalen van aangekleefd etherisch vuil tijdens het reizen in de aardse wereld. En ineens drong het tot me door dat het volbracht was. Ik was intens blij, het moment waar we zolang al naar toegeleefd hadden, was eindelijk aangebroken; allen die met mij dit avontuur aangegaan waren mochten thuiskomen! Het was V-O-L-B-R-A-C-H-T en ik werd ontroerd door zoveel dankbaarheid die ik in mij voelde opwellen dat ik in déze tijd was teruggekomen om met honderdduizenden priesteressen dit moment dan eindelijk te mogen meemaken. Wat was deze taak of dit avontuur?

De hogepriesteres staat symbool voor alle vrouwen die zichzelf met haar energie vereenzelvigen, die al zolang voelen dat zij niet voor niets in deze tijd teruggekomen zijn, maar als priesteres/dienares van de grote godin (de naam doet er niet toe). Zij staat ook symbool voor alle mannen die met haar aan hun zijde dit avontuur zijn aangegaan. Het was de kosmische bedoeling dat de aarde de komende tijd –gedurende een paar duizend jaar- door de opkomende mannelijke energie zou gaan. De tijd van prevalerende vrouwelijke energie was aan het wegebben en net zoals in het yin-yangsymbool zou de klok gedurende een hele periode nu naar ‘yang’ gaan. Dat was de orde der dingen, de universele stroom die slechts gevolgd kon worden. Dat was niet goed en ook niet slecht. Het wás gewoon. De toename van mannelijke energie in de wereld zou ervoor zorgen dat de mens een volgende grote stap kon zetten in zijn evolutie – o.a. bewustzijn ontwikkelen, een maatschappij inrichten (staten stichten), besturen en leidinggeven, onderzoeken, de ratio ontwikkelen, prestaties neerzetten in de wereld. Voor dit alles had de mens ik-bewustzijn (een ego) nodig om zich los te maken van de veilige vrouwelijke baarmoeder.

Wat op dat heilige moment duizenden jaren geleden in de tempel van de lichtstad gebeurde, en elders ter wereld op vele plaatsen gevoeld werd, was dat vele priesters en priesteressen voorzagen wat dit ging betekenen voor het heilige vrouwelijke: het vrouwelijke en de intuïtie zouden steeds minder belangrijk gevonden worden en zelfs vanaf een bepaald moment ontheiligd en verkracht worden. Veel (ingewijde) mannelijke en vrouwelijke priesters wisten door hun afgestemd zijn op de stroom en door hun helder weten dat dit zou gaan gebeuren. In dat volle besef en gewaarzijn werd toen een belangrijk besluit genomen en een heilig verbond gesloten in ere van de grote godin en wel door duizenden mannen en vrouwen: als talloze zielsfragmenten zouden zij zichzelf uitzenden om in vele tijdperken dit avontuur onder de mensen te helpen dragen, met de bedoeling om de herinnering aan de godin levend te houden en wat er ook gebeurde, een licht te zijn voor hun omgeving en zelf een deel van het gewonde vrouwelijke te dragen (echter velen raakten tijdens dit proces gewond).

Een groep mannen koos ervoor om deze vrouwen te begeleiden, te ondersteunen, bewust of onbewust, door de vele incarnaties heen. Soms als partners, soms als vaders of zonen, soms als leraren, vrienden of mentoren. Soms dichtbij en soms ook op afstand. Voorzien was ook dat er een tijd zou komen dat het Heilige Vrouwelijke weer zou kunnen terugkeren, en dat deze energie gedragen zou worden door hen allen die ooit dit verbond hadden gesloten. Vrouwen die zich (magnetisch) aangetrokken voelen tot de godin, en mannen die zich diep vanbinnen verbonden voelen met de terugkeer van dit goddelijke vrouwelijke. Die tijd is NU. De priesteressen en priesters van weleer zijn teruggekeerd om dit te helpen volbrengen.

Na dit bezoek aan de onderaardse lichtstad, daalde ik nóg verder af naar het hart van Moeder Aarde zelf. In haar naam gebeurde dit alles nu, deze terugkeer van de mannen en vrouwen die haar ooit geëerd hadden. Of zij nu ooit haar of een andere -hemelse- godin gediend hadden, was minder van belang dan het feit dat zij als planeet een levend bewustzijn had, en dat zij klaar was voor de volgende fase in haar evolutie- haar ascentie. Zij had de roep uitgezonden dat het de hoogste tijd was voor de terugkeer van het heilige vrouwelijke, en deze roep is door velen in onze tijd gehoord.

De tijd van de terugkeer van het Heilige Vrouwelijke is nu (en reeds een paar decennia geleden begonnen). Moeder Aarde is iedereen dankbaar die in haar naam gekomen is om haar te ondersteunen. Zij dankt de vrouwen en de mannen die bewust of onbewust deze taak op zich hebben genomen. De hogepriesteres in de lichtstad was een van haar dienaressen. Het is eveneens tijd om de vele mannen dankbaar te zijn, die zich diep vanbinnen hun taak herinneren en de vrouwen in hun leven nooit in de steek gelaten hebben, maar altijd ondersteund hebben. Deze mannen hebben op energetisch niveau veel gedragen, verdienen waardering en mogen waar nodig eindelijk ontheven worden van deze taak die lang niet altijd makkelijk voor hen was. Dit betekent dat vrouwen vanaf nu steeds vaker klaar zullen zijn om zelf de verantwoordelijkheid te dragen voor hun vrouwelijke kracht en heelheid. Zij zullen in mannen weer hun gelijke partners zien en zonder verwijten hun wonden helen. Dit alles opdat het mannelijke en vrouwelijke op basis van gelijkwaardigheid met elkaar kunnen samengaan.

Mannen en vrouwen, priesters en priesteressen, het is zo goed als volbracht. Een belangrijke stap in het helen van het gewonde vrouwelijke is gedaan. Dit oude mag worden losgelaten om een nieuwe dimensie met ons allen in te kunnen gaan. En dat mogen we nu met elkaar gaan manifesteren.