The Serpent in the Sky

Reis door het innerlijke universum van het hart*

Door Wytske Jónás, 23 januari 2017

Er zijn van die ervaringen die eigenlijk niet in woorden zijn uit te drukken… Op die momenten is er een Diep Weten dat alles goed is zoals het is, omdat de energie voor zichzelf spreekt. Er zijn geen woorden nodig, maar als ik dan toch de woorden ervoor kies, zal dat in alle omzichtigheid gebeuren en zullen deze woorden als vonkjes van licht binnenkomen bij diegene die ze leest, elk van die vonkjes op de manier zoals voor deze persoon bedoeld is. Want zoals jij hier nu zit, deze woorden lezend en proevend om te ontdekken wat er voor jou in zit, vraag ik je nu: is het al eens in je opgekomen dat je zelf reeds de meester of het engelwezen BENT dat je tracht te worden of te belichamen? Ik kwam er afgelopen weekend op een mooie manier achter en neem je graag mee in deze ervaring. Weet dat de woorden die ik spreek of schrijf alleen maar zijn bedoeld om je aan een oud aspect van jezelf te herinneren, op dezelfde of op een andere manier- want geen enkele ervaring is immers gelijk.

Mandala

Christian, die deze sessie voor me begeleidt, leidt me tijdens de zielenreis of zielsprogressie** naar de mystieke ruimte in mijn hart. Eenmaal hierin aangekomen, kom ‘ik’ of mijn bewustzijn via een prachtige en immer veranderende mandala terecht in een veld van oerbewustzijn- waar eigenlijk nog geen bewustzijn is, maar alleen de Bron. Voordat ik hier echter aankom, ‘beweegt’ mijn ziel zich eerst nog in versneld tempo door de velden van engelengezang om van daaruit via de mandala steeds verder terug te gaan naar de Bron. De mandala zelf roept niet alleen prachtige bloemen in me op, maar ook de iriserende iris van een alziend, alwetend oog dat door ons eigen oog tijdloos weerspiegeld wordt. Er is rust en stilte bij de Bron, en ook een volmaakte vrede. Woorden kunnen het niet beschrijven.

Ik voel dat ik het verhaal van de evolutie van mijn geest-zielbewustzijn door de verschillende universa te zien zal krijgen. Na een tijdje de Bron diep in mijn hart te hebben mogen ervaren, ontstaat er een lichte beweging en kom ‘ik’ in veld 2 terecht. Ook hier schieten woorden weer tekort, omdat er noch van een ‘zelf’, noch van een ‘eigen bewustzijn’  of ziel sprake is. Er is zowel ‘zelf’ als ‘bewustzijn’ als de beginvorming van een zielenbewustzijn, maar dit alles is hetzelfde als God/Godin en een allesomvattende eenheid zonder vorm.

Het tweede veld is zo fijn, dat ik me terstond realiseer dat de ervaringen die me op aarde in een gelukzalige staat van diepe liefde weten te brengen, me aan de ervaring in dit veld herinneren. Ik doel op bepaalde frequenties zoals het zachte ruisen van de wind door de bomen, een frequentie die me iedere keer naar huis voert, wanneer ik een leven loslaat op aarde. Ik besef dat er meer van dit soort frequenties in de natuur zijn, die me voortdurend helpen herinneren aan thuis. Ook neem ik de zaadjes van een nieuw bewustzijn mee, waarvan het de bedoeling is dat die mee worden genomen naar een volgend universum. Het zijn de zaadjes van het walvissenbewustzijn in een nader uit te werken vorm.

Afsplitsing

Er ontstaat opnieuw beweging en het bewustzijn dat ik ervaar/dat mij ervaart, beweegt verder mee en komt een ander veld of liever universum binnen. De beweging is wat meer naar beneden en bij elke beweging is er ook sprake van iets meer verdichting. In dit derde veld of universum gebeurt er iets wat een diepe wond blijkt te zullen slaan in mijn ‘geest- en zielsherinnering’ en wat fysiek tot diep in mijn hart gevoeld wordt. Het voelt als een splitsing, alsof er twee sterrenstelsels uit elkaar gaan. Het ene stelsel gaat linksaf en het andere stelsel rechtsaf. Het flitst door me heen dat dit Andromeda is, maar ik weet het niet zeker en laat het los. Ik voel namelijk uitsluitend de diepe pijn van deze scheiding in mijn hart, alsof het hart doormidden gekliefd wordt.

Het verdriet zit diep, heel diep. Hoewel ik weet dat deze scheiding onvermijdelijk is, en het de bedoeling is dat ik meega in de beweging naar links, voelt het alsof ik een hele tijd stil sta. De pijn is gewoonweg teveel. Ik weet echter dat als ik in die stilstand verstil, het niet beter zal worden en de pijn niet weg zal gaan. Ik zal mee moeten bewegen, in de ‘Stroom’. Ik Ben mijn veld en dit veld wil verder gaan. De pijn verzacht, maar blijft. Er gaat een eeuwigheid aan ‘tijd’ voorbij (hoewel tijd hier niet bestaat), maar ik weet dat de ‘beweging’ helpt de wonden te helen. Ik/We komen een nieuw universum binnen, wederom in een beweging naar links.

In dit universum, dat etherisch gezien meer verdicht aanvoelt, lijkt er meer activiteit te zijn of te komen. Ik ervaar het aanleggen van centra die me aan chakra’s doen denken, en als eerste wijs ik naar mijn keel en zonnevlecht. Bezien vanuit het hart als centrum, zijn dit de eerste twee chakra’s die op een bepaalde manier geënergetiseerd of als functie klaargemaakt worden. Ik krijg tevens een bewustzijn van planeten, waarlangs we zullen reizen om iets te brengen of activeren. Ook zie ik lichtjes, mogelijk van sterren. En ik ervaar een bewustzijn van stralen, die op de een of andere manier met de chakraconcentratiepunten verbonden worden. Heel ver, realiseer ik me, bevindt zich de aarde waar we met een bijzondere missie naar toe gaan.

Vreugde der schepping

Hoewel de pijn van de afscheiding nog steeds aanwezig is op de achtergrond, voel ik hoe ik in een warm bad terecht kom in een soort groep of groepsbewustzijn. Ik krijg het gevoel dat dit bij Sirius is en dat hier mijn nieuwe maatjes te vinden zijn. Langzaam glijdt de oude pijn weg en voel ik veel verbinding met mijn medescheppers. Want dat is wat we doen: we zijn aan het scheppen! Nieuwe levensvormen aan het ontwerpen om in een dichtere dimensie tot uitvoering te brengen. Zijn we zielsmaatjes of een zielengroep? Het voelt als een warm thuis en we hebben het grootste plezier bij het creëren. We werken met de etherische vorm of voorloper van water en de soorten die zich hierin thuis zullen gaan voelen. Ik breng het walvissenbewustzijn mee en weer anderen de zaadjes van dolfijnen- en zeemeerminnenbewustzijn.

Het is één groot feest waarbij we volop experimenteren en elkaars creatievormen uitproberen. Zo ervaar ik mezelf het ene moment als een meermin in het water en het andere moment zijn we als dolfijnen jubilerend van vreugde aan het springen en duikelen. Het is één groot plezier gecentreerd rondom de vreugde van het scheppen. Ik wil hier nooit meer weg, hoewel er het diepe weten is dat het de bedoeling is dat we met onze creaties verder trekken- naar de aarde. Ik wil eindeloos genieten, dit is geweldig! Alle maatjes waarmee ik aan het scheppen ben voelen als één familie, míjn familie. Mijn zielengroep.

Dan echter komt het moment van verder gaan en dus ook van afscheid. We hebben genoeg gecreëerd met onze vormen en gaan dit bewustzijn naar de aarde brengen. Opnieuw breekt mijn hart in tweeën, de pijn van de eerste afscheiding wordt gereactiveerd. Ik barst in diep en hevig snikken uit. Er volgt een therapeutische interventie van de kant van de begeleider van deze sessie waardoor ik deze verbinding in mijn hart mag leren herstellen. Een hele belangrijke interventie, die ik de komende tijd voor mezelf zal blijven herhalen om de oerverbinding van twee helften in mijzelf te herstellen. Voor mijn geestesoog verschijnt het teken van de Omega. En ik besef dat er in wezen nooit een afsplitsing heeft plaatsgevonden, omdat we in het hart nog altijd verbonden zijn. En dat na de Omega een nieuw begin komt.

Tussenstop bij het Heilige Vrouwelijke 

Waar mijn ‘maatjes’ echter rechtstreeks linksaf richting de aarde gaan, zal mijn bewustzijn via een andere halte of tussenstop iets later de aarde aandoen. Mijn pad brengt me eerst nog naar Venus, waar ik godinnenenergie en de energie van het Heilige Vrouwelijke en de Goddelijke Moeder ophaal. De godinnenenergie is roze en robijnrood en komt later op aarde terecht onder vele namen –Venus, Isis, Hathor, Ishtar… en ik neem vooral de energie van Hathor mee omdat ik in Egypte en Mesopotamië terechtkom.  In deze gebieden ontmoet ik opnieuw mijn oude maatjes, sommigen als de ‘godvissen’ zoals ik ze even noem. Half mens, half (wal)vis. De walvissen en dolfijnen zijn er inmiddels al langer, die waren er al door onze soortgenoten gebracht lang voor de eerste mens. En wij zijn meesters in het element water, omdat we er volop mee geëxperimenteerd hebben bij Sirius.

Er volgt nog een lange ervaring waarbij ik vanuit een soort overzichtspositie enkele latere incarnaties als mens in beeld krijg: Atlantis, Lemurië, Egypte, Tibet, Mesopotamië, oud-Europa (het gebied waar Hongarije nu ligt). Op die hele lijn liggen de zaadjes van het Heilige Vrouwelijke die ik door vele incarnaties heen help te waarborgen. Ook neem ik per locatie een bepaalde straal mee (paarsblauw, lichtblauw, roze, violet…). Het leven dat ik nu leid is het sluitstuk op deze waarborging (en ook terugkeer) van het Vrouwelijke. Dat mocht ik reeds ervaren tijdens een sessie voorafgaand aan deze ervaring (zie hieronder onder ‘Postscript: voorafgaand’).

Ik voel het kleed van de godin Noet ook weer om me heen. Zij is er om mij te helpen herinneren aan de sterrenafkomst van mijn bewustzijn. Of liever: de sterrenroute. Ineens hoor ik de woorden: ‘I’m a serpent in the sky’ door me heen gaan. Ik teken met mijn hand de hoekig kronkelende route die mijn bewustzijn heeft afgelegd door het universum. Mijn begeleider tijdens de sessie merkt op dat dit tevens een sterrenbeeld is. De slangenbeweging komt nog even terug, wanneer ik ontdek dat ik vanuit Sirius enkele andere geometrische vormen heb meegenomen, die sterk doen denken aan een helix of de kronkelende vormen van de caduceus.

Oerverbinding – er is geen afsplitsing

Ik keer terug in mijn hart. Ik voel dat ik geen andere missie nu nog heb dan het ZIJN van de verbinding van de twee helften in mij. Of ik nu zelf sessies geef en anderen help deze oerverbinding in henzelf te herstellen, of me terugtrek onder een steen op de heide om in diepe meditatie deze herverbinding te ervaren, dat maakt niet uit. In wat ik ben, geef ik de energie door. Zet ik deze neer. Er is geen therapeutische interventie meer voor nodig. Wie ervoor openstaat, laaft zich vanzelf aan deze stroom van eenheid die voortkomt vanuit de Bron wanneer hij of zij zich met mij in contact stelt. Is dat niet mooi?

Ik hoor de frequenties van de engelen, zij zijn onafscheidelijk bij me en begeleiden me op mijn pad. Zijn ze met me meegekomen vanaf Venus of zijn ze er al langer? Het doet er niet meer toe. Ze zijn er, net als de meesters. Ze zijn de vertegenwoordigers en emanaties van de Bron in een andere dimensie, een dimensie die intiem met de aarde en ons universum verbonden is. En ik voel mijn ‘eigen’ IK BEN. IK BEN omdat IK BEN. IK BEN zelf een engel en een meester en deze energie geef ik door, omdat zij zich op mijn eigen lijn van mijn IK BEN bevinden. Vanuit de zuiverheid van mijn hart mag ik deze energie ZIJN. En ik ben niet alleen dat. In de mystieke ruimte van mijn hart heb ik mijn eigen universum terug gevonden, de weg van mijn geest-zielebewustzijn vanaf de Bron naar mijn huidige incarnatie. Ik ben ÉÉN in alles en ALLES in één.  AL-ÉÉN.

Postscript: Voorafgaand

Voorafgaand aan bovenstaande ervaring onderging ik twee dagen eerder een sessie, waarbij mijn ziel in de zielenwereld aankwam na het afleggen van mijn vorige leven op aarde. In dat leven kwam ik opnieuw*** in het leven van een vrouw in Transsylvanië, ten tijde van de brute landonteigening door de Russen en handlangers van de nieuwe communistische leiding. In dat leven was ik mezelf niet trouw gebleven, want niet alleen waren mij het landgoed en het landhuis ontnomen waar ik tot dan toe in vrede geleefd had, ook was ik mezelf verloren – en was ik een vale schim van mezelf geworden.

Ik bleef weliswaar in het huis wonen, maar verwerd tot een soort speelbal of bediende van de nieuwe gezagshebbers die daar regelmatig bijeenkwamen om ‘los te gaan’ tijdens drinkpartijen die met veel lawaai gepaard gingen. Ik was doodongelukkig omdat ik niet de moed had gehad om te vluchten en voor mijn vrijheid te kiezen. Ik bleef daar en was vermoedelijk een jaar of 53 toen ik –door een aandoening aan mijn longen- uiteindelijk stierf, ver weg van mijn dierbaren en –gelukkig voor dat moment- mijn brute overheersers. Ik nam me aan het eind van dat leven voor om mezelf altijd trouw te blijven en mijn vrijheid te kiezen.

Eenmaal los van dat leven reisde mijn ziel zoals altijd op eigen kracht naar de lichtwereld. Daar zaten ze op een rij –drie meesters, van wie de eerste twee Saint-Germain en Serapis Bey waren. Ik was nog vol van de energie van grauwheid naar aanleiding van mijn ervaring, maar ze ontvingen mij met een stralende glimlach. Ik wist dat er verderop nog veel meer wezens waren waarlangs mijn ziel zich zou begeven, maar ik stond hier even stil. Serapis was gehuld in een mantel van sterren en ook zijn tulband was bezaaid met sterren. Hij deed ze voor me af en reikte ze mij aan. De mantel en tulband waren energetisch en bedoeld om mij opnieuw op te laden met deze sterrenenergie en mij te herinneren aan mijn sterrenafkomst en mijn verbintenis met de godin Noet. De energie was helend.

De drie meesters, waarvan de laatste (Adama?) verbonden was met de lichtwereld in de aarde, bleven me stralend toelachen. Ik probeerde te begrijpen waarom dit was. Het duurde even voordat ik besefte dat ik me in mijn grauwheid en een soort schuldgevoel naar mezelf over mijn laatste leven heel nederig en onderdanig voelde vergeleken met hen. En ik was een vrouw. Ik voelde hoe in dat leven de wond van de vrouwelijke onderdanigheid opnieuw ingekerfd was in mijn ziel. Dat de meesters naar me bleven lachen, was bedoeld om mij eraan te helpen herinneren dat ik één van hen was. Niet minder en niet meer. Ik had mijn meesterschap reeds verscheidene malen op aarde beleefd, maar alleen een andere weg genomen die gelieerd was aan het Heilige (en vele malen ontheiligde) Vrouwelijke. En zij waren mijn vrienden. Vooral Saint-Germain stond heel dichtbij me, omdat we gezamenlijke banden hadden in Transsylvanië uit een nog ouder leven. Hij was betrokken bij mijn ziel, omdat ik in één van die levens een belangrijke soort moederrol voor hem had.

Toen ik dit begreep en me weer helemaal bewust van mijn meesterschap was, en dat ik evenmin verontschuldiging verplicht was voor de ontrouw die ik aan mezelf had bewezen in dit laatste leven, kon ik verder trekken voorbij de ‘wand’ van energie links van de drie meesters om de andere wezens te ontmoeten. Ik ontmoette een hele groep godinnen bij wie ik me mocht opladen voor mijn volgende incarnatie in dit huidige leven. En ik mocht zoveel vrouwelijke energie ‘tappen’ als ik zelf wilde om mee te nemen op mijn reis naar de aarde. Er werd me ook een soort goddelijke gratie verleend om gebruik te mogen maken van alle stralen die ik wilde –en ik laadde me ook hiermee op, stralen in verschillende kleuren. Er werd wel aangegeven dat dit alleen ten bate van anderen en de aarde bedoeld was, en dat ik er alleen gebruik van kon maken wanneer ik dat vanuit mijn hart deed. Mijn fysieke lichaam zou niet sterk genoeg zijn om de krachtige en kleurrijke stralen voor mezelf aan te wenden, omdat in dat lichaam nog ‘karma’ mee zou komen.

Ik kreeg vervolgens een beeld geprojecteerd van de meest goddelijke versie die ik van mezelf kon bereiken in het komende leven (mijn huidige leven): een vrouw vol licht die zich met haar kleed van sterren zou ontfermen over het welzijn van de aarde, in het bijzonder de dieren, elfen en feeën. En natuurlijk ook mensen, maar vooral bij het natuurrijk lag een belangrijk deel van mijn heilige taak. Ik was diep verbonden met het bewustzijn van de aarde. Voor die taak mocht ik als ik er aan toe was ook beschikken over mijn engelenbewustzijn. Tevens zag ik op een scherm, hoe er een lijn getrokken werd tussen Hongarije en Tibet, via Oost-Europa, Egypte, het Midden-Oosten en Azië. Op die lijn hoefde ik maar één schakel van het Heilige Vrouwelijke op te pakken en uit te werken. Te bezielen, te belichamen en uit te dragen.

Na deze beide ervaringen is er voor mij nog maar één weg te gaan: het pad dat ik reeds ingeslagen ben. Het pad van heelwording, ascentie en verspreiden van het goddelijke licht dat wij zelf in wezen zijn. Als meesters, engelen en god(inn)en. En alle andere manifestaties van ons multidimensionale bewustzijn, zoals de elfen, feeën, dolfijnen en walvissen. En nog veel, heel veel meer. Mijn belangrijkste les voor dit leven is te allen tijde trouw te blijven aan wie IK BEN. Dát is voor mij de ultieme ervaring van Vrijheid en Heiligheid. Ben jij daar zelf ook klaar voor?

Noten:

*Deze titel refereert aan de driedaagse bijscholing ‘Zielsprogressie: reis naar je innerlijke universum en de mystieke ruimte van je hart’  van Monique Houben in Castenray. Dit is een bijscholing die bedoeld is voor hypno-, regressie- en/of reïncarnatietherapeuten. Tijdens de bijscholing ben je zowel therapeut als cliënt: je geeft en ondergaat de sessies. Deze blog is een samenvatting van twee sessies die ik heb mogen ondergaan en is een uitwerking van mijn innerlijke ervaringen hierin. 

**Idem.

***Vier jaar geleden, tijdens mijn opleiding tot hypno- en regressietherapeute,  had ik voor het eerst een herbeleving van dit leven.

Wytske Jónás is hypno- en regressietherapeute en ascentiecoach bij Je Wilde Ware Zelf (Leiden). Zij deelt ervaringen uit haar eigen bewustwordingsproces om anderen te helpen de stap te maken naar de ‘Nieuwe Aarde’ of ‘Vijfde Dimensie’- waarbij we leren leven vanuit ons hart en in verbinding met onze ziel en geest. Ook begeleidt zij hierin mensen in haar praktijk te Leiden en werkt ze hiervoor desgewenst samen met de energieën van engelen, meesters en godinnen.

Wie ondersteuning wenst op het pad naar ascentie of meesterschap, of wie blokkades wil oplossen uit dit of een vorig leven, kan contact opnemen via contact. Voor wie kiest voor hypnotherapie: ook in 2017 geldt dat deze sessies vergoed blijven worden voor wie hiervoor aanvullend verzekerd is (informeer bij je eigen zorgverzekering of zij hypnotherapie dekken in de aanvullende verzekering).